چٹا گلاب مظہر ال اسلام
پتہ نہیں ایہہ پریم دی کہانی ہے-ہنیرے دی... پرکاش، سچائی جاں چٹے گلاب دی... رسی ہوئی پریمکا دی جاں اوہناں لوکاں دی جہڑی پریم دیاں کہانیاں 'تے وشواس نہیں رکھدے ۔ اوہ سمجھدے ہن، سچا پریم ہن مکّ چکا ہے ۔ باہرہال، جیکر ایہہ پریم دی کہانی ہے تاں پھر ایہہ پریم دی انتم کہانی ہے تے اوہدا ناں چٹا گلاب دی تھاں پریم دی انتم کہانی وی ہو سکدا ہے ۔
اوہ اک گھپّ-ہنیری، بہت ٹھنڈھی تے سنسان رات سی، ہنیرے 'چ بھے-گھلیا ہویا سی ۔ چن رسے ہوئے پریمی وانگ بدلاں دے پچھے لکیا ہویا سی ۔ اجیہے سمیں 'چ اوہدے قدماں دے چاپ کسے ٹڈی وانگ چپّ دی چادر 'چ وڑ گیا سی تے ہولے-ہولے اوہنوں رتر رہی سی ۔
جدوں اوہ ڈھلوان توں ہیٹھاں اتر رہا سی تاں ہنیرے نے اوہنوں زور نال دھکہ دتا ۔ اوہ لڑکھڑا کے مودھے منہ ڈگیا تے پھر رڑھدا ہویا ڈھلوان توں ہیٹھاں ڈگن لگا ۔ کجھ کھناں بعد اوہ کسے چیز نال ٹکرایا تے رک گیا ۔ ایہہ کجھ پل اوہنوں کئی لمبے سال وانگ جاپے ۔ اوہنوں انج محسوس ہویا جویں اوہ کئی سالاں توں ڈھلوان توں رڑھدا ہویا ہیٹھاں آ رہا سی ۔ کجھ دیر تکّ اوہ چپ چاپ لمبا پیا رہا، پر پھر پورے سریر دی پیڑ نوں سمیٹ کے اٹھ بیٹھا تے ہنیرے 'چ اکھاں پاڑ-پاڑ کے ایہہ ویکھن دا یتن کرن لگا کہ اوہ کس چیز نال ٹکرایا سی ۔ کہڑی چیز نے اوہنوں اتھاہ ڈنوگھائیاں 'چ ڈبن توں بچا لیا سی ۔ تد کسے عورت دی موجودگی نوں محسوس کرکے اوہنوں حیرانی نال پچھیا، 'انے ہنیرے 'چ توں اتھے کی کر رہی ایں؟'
اوہ چپّ رہی ۔
اوہ سمبھل کے بیٹھ گیا تے پوریاں اکھاں کھولھ کے اوہنوں پچھانن دا یتن کردے ہوئے بولیا، 'بڑا ڈونگھا ہنیرا اے ۔ اسیں اک-دوجے نوں ویکھ وی نہیں سکدے ۔ اینا ہنیرا تاں انیاں دی اکھاں 'چ وی نہیں ہندا ہووےگا، 'کی توں اننھا ایں؟'
اوہ بھکھی جہی آواز 'چ بولیا، 'میں اننھا نہیں ۔ میریاں اکھاں کھلیاں نے ۔ میں ویکھ سکدا ہاں، پر ہنیرا انا اے کہ میتھوں کجھ ویکھیا نہیں جاندا، اتھے تکّ کہ اپنا آپ وی ۔
'تاں پھر اس ہنیرے 'چ کی کر رہا ایں؟' اوہدی آواز 'چ غصہ سی ۔
'اوہنوں ڈھونڈ رہا ہاں ۔'
'کہنوں؟'
'کہنوں؟'
'اوہنوں؟'
'اوہنوں کہنوں؟'
'اپنی زندگی نوں ؟'
'اپنی زندگی نوں ؟'
'پر توں تاں ساہ لے رہا ایں؟'
'کیول ساہ لینا ہی زندگی نہیں ہندی ۔'
'تاں پھر زندگی کی اے؟'
'پریم اے ۔ دوستی اے ۔ پیار اے ۔'
'ہولی جہی ہاسے دی آواز ابھری تے ہنیرے 'چ جم گئی جویں رکھاں دے جھنڈ توں کوئی پنچھی پھڑپھڑا کے اڈدا ہے تاں اوہدے کھنبھاں دی گونج چپ چاپ واتاورن 'تے ڈونگھا نشان پا دندی ہے ۔
'تاں توں اپنے پریم نوں ڈھونڈ رہا ایں؟'
'اوہ میری زندگی اے ۔ میرا جیون اے ۔ میں اوہنوں ڈھونڈدا پھر رہا ہاں ۔ میں اوہدے بناں زندہ نہیں رہِ سکدا ۔'
'کیہو جہی سی اوہ؟'
'اک چمکیلی سویر ورگی ۔ اوہدی اکھاں 'چ کھلھا نیلا بے داغ آکاش سی ۔ اوہ میرے من 'چ چٹے گلاب ورگی کھڑی سی ۔ میرے پیار دا وہڑھا اوہدے سنہری والاں دی کرناں نال بھریا سی ۔ اوہدیاں جھانجراں دی آواز میرے دل دیاں دھڑکناں 'چ سویٹر پا کے پھردی سی ۔ اوہدی مسکراہٹ کھلھے واتاورن 'چ اچائی 'تے اڈن والے پنچھی دی چپ چاپ اڈان ورگی سی ۔ اس توں اجیہی مہک آؤندی سی، جہڑی معصوم، سندر تے اجلے بچیاں دے فراقاں تے گلاں 'چوں آؤندی ہے ۔ اوہ میرے گلے دی رگ سی ۔ میرا چانن سی، میری چٹی سوٹی سی ۔ میری روح دی جھگی سی ۔ میری سوچ سی، میری آزادی دی تعریف سی ۔
معمولی جہے ہاسے نے پھر ہنیرے دے دوآلے 'چوں جھاکیا...تاں اوہ بولیا، 'شاید تینوں میریاں گلاں 'تے وشواس نہیں آ رہا ۔ اوہ چپّ رہی ۔'
اوہنے گہہ نال اس ولّ ویکھیا، پر ہنیرا ہور گہرا ہو گیا تے کجھ سنائی نہیں دندا سی کہ اوہ کتھے تے کس پاسے بیٹھی ہے ۔ اوہ اکھاں ملدے ہوئے بولیا، 'تینوں میریاں گلاں دا یقین نہیں آ رہا پر اوہ سچ مچّ اجیہی ہی سی، کچّ دی گڈی ۔ کومل، صاف، روشن تے چمکدار، اوہدے اندر تکّ جھاک کے ویکھیا جا سکدا سی ۔
'ہوں ۔' ہنیرے 'چ آواز دا نکا جیہا ٹوٹا ابھریا ۔
اوہ بولیا، 'اوہدیاں گلاں وی اس پرکار صاف، چمکیلیاں تے نفیس سن، جہڑی تھوڑھی جہی بے پرواہی نال وی میلی ہو جاندیاں سن ۔
'تاں توں پھر توں اوہنوں گوا دتا؟'
'اپنی کمینگی، تھوڑھدلی اتے انھیپن توں اوہدی آواز تھڑک گئی ۔ کجھ دیر تکّ اوہ اپنے-اپنے 'چ بولن دی شکتی اکٹھی کردا رہا تے پھر بولیا، 'اک دن میں اوہدی مسکراہٹ ردی کاغذ وانگ پاڑ کے سٹّ دتی ۔ اوہدیاں اکھاں دے نیلے آکاش 'تے کالی سیاح اداسی دی دوات الٹ دتی ۔ اوہ کچّ دی گڈی میرے ہی ہتھاں 'چ ٹٹّ گئی ۔ میں اپنیاں نظراں 'چ گناہ گار ہو گیا ۔ میں اوہنوں مناؤن دا یتن کیتا ۔ اوہدے پریم نے مینوں پاگل کر دتا، پر اوہ رسی ہی رہی ۔
ہنیرے دا پلہ سرکاء کے اوہنے پچھیا، 'پھر کی ہویا؟'
اوہنے میرے پیار دے ویہڑے توں اپنے سنہری والاں دیاں کرناں سانبھ لئیاں ۔ میرے من 'چ کھلھا چٹا گلاب مرجھاء گیا ۔ اوہدیاں جھانجراں دی آواز جس نوں کیول میں ہی سن سکدا سی، میتھوں رسّ گئی ۔
'جیکر ہن کدے اوہ پھر تینوں مل جاوے تاں کی پھر اوہنوں گوا تاں نہیں دیووگے؟'
'نہیں، کدے نہیں ۔' اوہ بے چینی نال بولیا، 'میں اوہدی سرکھیا کراں گا ۔ میں اوہدے پیار نوں ترس گیا ہاں، میں اوہنوں بے پناہ پیار دے دیاںگا ۔ ایہہ کہندے ہوئے اوہ اس ولّ جھکیا ۔
ہنیرے 'چ اٹری ہوئی اوہدی آواز پچھے ہٹی، دور روھو، میں تینوں نہیں جاندی ۔
'مینوں پچھانن دی کوشش کرو ۔ میں اوہی ہاں، میں تیرے پیراں 'چ پئی ہوئی جھانجراں دی چاپ سن سکدا ہاں ۔ توں اوہی ہیں ۔'
'میرے ولّ نہ ودھو ۔ پچھے ہٹّ جاؤ ۔ جہدیاں گلاں تسیں کر رہے سی، اوہ تاں ٹٹّ گئی سی ۔'
'ربّ نے پھر تینوں میرے لئی جوڑ دتا اے ۔...' اوہنے اس ولّ ہتھ ودھایا ۔
اوہ گھبرائی ہوئی آواز 'چ بولی، 'میرے ولّ ہتھ نہ ودھاؤ... مینوں چھوہنا نہیں ۔'
اوہ بے بس ہو چکیا سی ۔ اپنے ہوش حواس گوا چکیا سی ۔ اوہدی گلّ دی پرواہ کیتے بناں اوہنے تیزی نال ہتھ اگے ودھا کے اوہنوں چھوہیا ۔
کچّ دے ٹٹن دی آواز پورے واتاورن 'چ گونج اٹھی ۔ جاپیا، جویں سارا اکاش ٹکڑے-ٹکڑے ہو کے ہیٹھاں ڈگّ پیا ہے ۔
اوہدی آواز گلے 'چ ڈبّ گئی ۔ اوہ کسے دیوانے وانگ چھیتی-چھیتی کچّ دے ٹوٹیاں نوں چگن لگا ۔ ہنیرا اوہدے ہتھاں 'چ رسدا ہویا لہو پین لگا ۔
سویرے لوکاں نے تکیا کہ اتھے پتھریلی زمین 'تے اک ویکتی مردہ پیا سی تے اوہدی ہتھیلی 'تے جمے ہوئے خون 'چوں اک چٹا گلاب اگّ آیا سی ۔
(انوواد: سرجیت)
