Aakhri Patta
آخری پتہ او ہینری
واسنگٹن چوک دے پچھم دے ولّ اک چھوٹا – جیہا محلہ ہے جس وچّ ٹیڈھیاں-میڈھیاں گلیاں دے جال وچّ کئی بستیاں وسیاں ہوئیاں ہن ۔ ایہہ بستیاں بناں کسے ترتیب دے بکھریاں ہوئیاں ہن ۔ کتے – کتے سڑک اپنا ہی رستہ دو – تنّ وار کٹّ جاندی ہے ۔ اس سڑک دے بارے وچّ اک کلاکار دے من وچّ املّ سمبھاونا پیدا ہوئی کہ کاغذ، رنگ کینوس دا کوئی وپاری جیکر تکادا کرن اتھے آئے تاں رستے وچّ اسدی اپنے آپ نال مٹھبھیڑ ہو جاوے گی اتے اسنوں اک پیسہ وی وصول کیتے بناں پرتنا پویگا ۔
اس ٹٹے – فٹے اتے وچتر، گرینوچ گرام نامک محلے وچّ دنیاں بھر دے کلاکار آکے جماں ہون لگے ۔ اوہ سبھ دے سبھ اتر دشا وچّ باریاں، اٹھارہویں صدی دیاں مہراباں، چھت دے کمرے اتے سستے کرایاں دی تلاش وچّ سن ۔ بس چھیویں سڑک توں کجھ کانسی دے لوٹے اتے ٹین دیاں تشتریاں خرید لیائے اتے گرہستی بسا لئی ۔
اک مکان دی تیجی منزل تے سو اتے جانسی دا سٹوڈیؤ سی ۔ جانسی، جونا دا اپبھرنش سی ۔ اک میئین توں آئی سی اتے دوجی کیلپھورنیا توں ۔ دوناں دی ملاقات، اٹھویں سڑک دے اک سستے جہے ہوٹیل وچّ ہوئی سی ۔ کلا وچّ رچی اتے کھان – پین دی پسند نوں لے کے دوناں وچّ انی سمانتا سی کہ دوناں دے سانجھے سٹوڈیؤ دا جنم ہو گیا ۔
ایہہ گلّ مئی دے مہینے ڈی سی ۔ نومبر دیاں سردیاں وچّ اک اگیات اجنبی نے، جسنوں ڈاکٹر لوک نمونیا کہندے ہن، محلے وچّ ڈیرہ لا کے، اپنیاں برفیلیاں انگلیاں نال لوکاں نوں چھیڑنا شروع کیتا ۔ پوروی علاقے وچّ تاں اس ستئناشی نے ویہاں لوکاں دی قربانی لے کے ہل چل مچا دتی سی، لیکن پچھم دیاں تنگ گلیاں والے جال وچّ اسدی چال کجھ ہولی پے گئی ۔
مسٹر نمونیا استریاں دے نال وی کوئی رعایت نہیں کردے سن ۔ کیلپھورنیا دیاں ہنیریاں نال جس دا خون بے رس پے گیا ہووے، اجیہی کسے دبلی – پتلی کڑی دا اس بھیمکدّ پھنکاردے دینت نال کوئی مقابلہ تاں نہیں سی، پھر وی اسنے جانسی پر حملہ بول دتا ۔ اوہ بیچاری چپچاپ اپنی لوہے دی منجی پر پئی رہندی اتے شیشے دی کھڑکی وچوں ساہمنے دے اٹاں دے مکان دی کوری دیوار نوں ویکھیا کردی ۔
اک دن اسدا علاج کرن والے بڑے ڈاکٹر نے، تھرمامیٹر جھٹکدے ہئے، سو نوں باہر دے برانڈے وچّ سدّ کے کیہا، اسدے جین دی سمبھاونا روپئے وچّ دو آنا ہے اتے، اوہ وی تدّ، جیکر اسدی اچھا -شکتی بنی رہے ۔ جدوں لوکاں دے من وچّ جین دی اچھا ہی نہیں رہندی اتے اوہ موت دا سواگت کرن نوں تیار ہو جاندے ہے تاں اوہناں دا علاج دھنونتری وی نہیں کر سکدے ۔ اس کڑی دے دماغ تے بھوت سوار ہو گیا ہے کہ اوہ ہن چنگی نہیں ہوویگی ۔ کی اسدے من تے کوئی بوجھ ہے ؟
سو بولی، "ہور تاں کجھ نہیں، پر کسے روز نیپلس دی کھاڑی دا چتر بناؤن دی اسدی پربل اچھا ہے" ۔
"چتر ؟ ہاں ! میں پچھ رہا سی، کہ اسدے جیون وچّ کوئی اجیہی کھچّ وی ہے کہ جسدے نال جین دی اچھا تیبر ہووے ؟ جویں کوئی نوجوان !"
بچھو دے ڈنگ ورگی چبھدی آواز وچّ سو بولی، "نوجوان ؟ پرکھ اتے پریم – چھڈو وی ۔ نہیں ڈاکٹر صاحب، اجیہی کوئی گلّ نہیں ہے ۔"
ڈاکٹر بولیا، " ساری برائی دی جڑ ایہی ہے ۔ ڈاکٹری ودیا دے انوسار جو کجھ میرے توں سنبھوَ ہے، اسنوں کیتے بناں نہیں چھوڈونگا ۔ پر جدوں کوئی مریض اپنی ارتھی دے نال چلن والیاں دی گنتی گنن لگا جاندا ہے تدّ دوائیاں دی شاکتی ادھی رہِ جاندی ہے ۔ جیکر توں اسدے جیون وچّ کوئی کھچّ پیدا کر سکیں، جسدے نال اوہ اگلیاں سردیاں وچّ آؤن والے کپڑیاں دے فیشن بارے وچّ چرچہ کرن لگے، تاں اسدے جین دی سمبھاونا گھٹّ توں گھٹّ دونی ہو جاوے گی ۔
ڈاکٹر دے جان دے بعد سو اپنے کمرے وچّ گئی اتے اسنے رو – رو کے کئی رومال نچوڑن دے قابیل کر دتے ۔ کجھ دیر بعد، چترکاری دا سامان لے کے، اوہ سیٹی وجاؤندی ہوئی جانسی دے کمرے وچّ پہنچی ۔ جانسی، چادر اوڑے، چپچاپ، بناں ہلے – ڈلے، کھڑکی دے ولّ ویکھ رہی سی ۔ اسنوں سوئی ہوئی سمجھ کے اسنے سیٹی وجاؤنا بند کر دتا ۔
تختے پر کاغذ لگاکے اوہ کسے پترکا دی کہانی لئی، قلم مسّ نال اک تصویر بناؤن بیٹھی ۔ نوودت کلاکاراں نوں کلا دی منزل تکّ پجن لئی، پترکاواں لئی تصویراں بناؤنیاں ہی پیندیاں ہن ۔ جویں ساہت دی منزل تکّ پجن لئی، نوودت لیکھکاں نوں پترکاواں دیاں کہانیاں لکھنیاں پیندیاں ہن ۔
جویں ہی سو، اک گھڑسوار ورگا بریجس پہنے، اک اکھ دا چشمہ لگائیں، کسے اڈاہو دے گڈریئے دے چتر دیاں ریکھاواں بناؤن لگی کہ اسنوں اک ہولی آواز انیک وار دہراؤندی جہی سنائی دتی ۔ اوہ جلدی ہی بیمار دے بسترے دے کول گئی ۔
جانسی دیاں اکھاں کھلیاں سن ۔ اوہ کھڑکی توں باہر ویکھ رہی سی اتے کجھ گنتی بول رہی سی ۔ لیکن اوہ الٹا جپ کر رہی سی ۔ اوہ بولی، باراں پھر کجھ دیر بعد گیاراں پھر دس نوں اتے تدّ اکٹھے اٹھ اتے ستّ ۔
سو نے بے صبری نال، کھڑکی دے باہر نظر پائی ۔ اتھے گننے لایق کی سی ۔ اک کھلے عامَ، بنجر چوک جاں ویہہ فٹّ دور اٹاں دے مکان دی کوری دیوار !
اک پرانی، اینٹھی ہوئی، جڑھاں نکلیاں ہوئیاں، سدابہار دی سنتان دیوار دی ادھی اچائی تکّ چڑھی ہوئی سی ۔ سیال دیاں ٹھنڈیاں ساہاں نے اسدے سریر دیاں پتیاں توڑ لئیاں سن اتے اسدیاں پنجر شاکھاواں، اکدم اگھاڑیاں، اوہناں ٹٹیاں – پھٹیاں اٹاں نال لٹک رہیاں سن ۔
سو نے پچھیا، کی ہے جانی ؟
اتیئنت دھیمے سوراں وچّ جانسی بولی، چھ ! ہن اوہ جلدی – جلدی ڈگّ رہے ہے ۔ تنّ دن پہلاں اتھے قریب اک سو سن ۔ اوہناں نوں گندے – گندے سر دکھن لگ جاندا سی ۔ اوہ، اک ہور ڈگیا ۔ ہن بچے صرف پنج ۔
"پنج کی ؟ جانی، پنج کی ؟ اپنی سو نوں تاں دسّ !"
"پتے ۔ اس سنتان دے پتے ۔ جس وقت آخری پتہ گریگا، میں وی چلی جاوانگی ۔ مینوں تنّ دن توں اسدا پتہ ہے ۔" کی ڈاکٹر نے تینوں نہیں دسیا ؟
اتیئنت ترسکار نال سو نے شکایت کیتی، "اوہ ! انی مورکھ تاں کتے نہی ویکھی ۔ تیرے ٹھیک ہون دا ایہناں پتیاں نال کی سنبندھ ہے ؟ توں اس بیل نال پیار کریا کردی سی – کیوں اس لئی ؟ بدمعاش ! اپنی بے وقوفی بند کر ! ہنے سویرے ہی تاں ڈاکٹر نے دسیا سی کہ تیرے جلدی نال ٹھیک ہون دی سمبھاونا – ٹھیک کہناں شبداں وچّ کتھے سی – ہاں، کیہا سی، سمبھاونا روپئے وچّ چوداں آنے ہے اتے نیو یارک وچّ، جدوں اسیں کسے ٹیکسی وچّ بیٹھدے ہاں جاں کسے نویں عمارت دے کولوں گزردے ہاں، تدّ وی جین دی سمبھاونا اس توں آدھک نہیں رہندی ۔ ہن تھوڑھا تری پین دی کوشش کر اتے اپنی سو نوں تصویر بناؤن دے، تاں کہ اسنوں سمپادک سجن ویکتی دے ہتھ ویچ کر اوہ اپنے بیمار بچی لئی تھوڑھی دوا دارو اتے خود اپنے ڈھڈّ لئی کجھ روٹی – پانی لیا سکے ۔ اپنیاں اکھاں کھڑکی دے باہر ٹکائے جانسی بولی، "تینوں ہن میرے لئی شراب لیاؤن دی ضرورت نہیں ۔ اوہ، اک ہور ڈگیا ۔ نہیں مینوں تری دی وی ضرورت نہیں ۔ ہن صرف چار رہِ گئے ۔ اندھیرا ہون توں پہلاں اس آخری پتی نوں ڈگدے ہوئے ویکھ لواں – بس ۔ پھر میں وی چلی جاوانگی ۔"
سو اس تے جھکدی ہوئی بولی، "پیاری جانسی ! تینوں وعدہ کرنا ہووےگا کہ توں اکھاں بند رکھیگی، اتے جدوں تکّ میں کم کردی ہاں، کھڑکی توں باہر نہیں دیکھیگی ۔ کلّ تکّ ایہہ تصویر دینی ہے ۔ مینوں روشنی دی ضرورت ہے، ورنہ ہنے کھڑکی بند کر دندی ۔
جانسی نے رکھائی نال پچھیا، "کی توں دوجے کمرے وچّ بیٹھکے تصویراں نہیں بنا سکدی ؟"
سو نے کیہا، "مینوں تہاڈے کول ہی رہنا چاہیئے ۔ اسدے علاوہ، میں تینوں اس سنتان دی طرف دیکھن دینا نہیں چاہندی" ۔
کسے ڈگی ہوئی مورتی دی طرحاں بے حرکت اتے سفید، اپنیاں اکھاں بند کردی ہوئی، جانسی بولی، "کم ختم ہندے ہی مینوں بول دینا، کیونکہ میں اس آخری پتے نوں ڈگدے ہوئے ویکھنا چاہندی ہاں ۔ ہن اپنی ہر پکڑ نوں ڈھلا چھڈنا چاہندی ہاں اتے اوہناں وچاریاں تھکیاں ہوئیاں پتیاں دی طرحاں تیردی ہوئی ہیٹھاں – ہیٹھاں – ہیٹھاں چلی جانا چاہندی ہاں" ۔
سو نے کیہا، "توں سون دی کوشش کر ۔ میں خان وچّ مزدور دا ماڈل بنن لئی اس بیہرمین نوں سدّ لیاؤندی ہاں ۔ ہنے، اک منٹ وچّ آئی ۔ جدوں تکّ میں نہ لوٹوں، توں ہلنا مت !"
بڈھا بیہرمین اوہناں دے ہیٹھاں ہی اک کمرے وچّ رہندا سی ۔ اوہ وی چترکار سی ۔ اسدی عمر سٹھّ سال توں وی زیادہ سی ۔ اسدی داڑی، مائکل اینجیلو دی تصویر دے موجیس دی داڑی دی طرحاں، کسے بدشکل باندر دے سر توں کسے بھوت دے سریر تکّ لہراؤندی معلوم پیندی سی ۔ بیرہمیم اک اسپھل کلاکار سی ۔ چالھی سال توں اوہ سادھنا کر رہا سی، لیکن اجے تکّ اپنی کلا دے پڑائ وی نہیں چھو سکیا سی ۔ اوہ ہر تصویر نوں بناؤندے سمیں ایہی سوچدا کہ ایہہ اسدی بیسٹ رچنا ہوویگی، پر کدے وی اویں بنا نہیں پاؤندا ۔ ایدھر کئی سال توں اسنے ووسائک جاں اشتہار – چتر بناؤن دے علاوہ، ایہہ دھندا ہی چھڈّ دتا سی ۔ اوہناں جوان کلاکاراں لئی ماڈل بنکے، جو کسے پیشیور ماڈل دی فیس نہیں چکا سکدے سن، اوہ اجکلھ اپنا ڈھڈّ بھردا سی ۔ اوہ ضرورت توں زیادہ شراب پی لیندا اتے اپنی اس بیسٹ رچنا دے وشے وچّ بکواس کردا جسدے سپنے اوہ سنجوؤندا سی ۔ انج اوہ بہت خونخار بڈھا سی، جو نمانے بندیاں دا زوردار مذاق اڈاؤندا اتے اپنے آپ نوں ایہناں دوناں جوان کلاکاراں دا پہریدار کتا سمجھیا کردا ۔
سو نے بیہرمین نوں اپنے ہنیرے اڈے وچّ پیا پایا ۔ اس وچوں بیر دیاں گٹھلیاں ورگی گندھ آ رہی سی ۔ اک کونے وچّ اوہ کورا کینواس کھڑا سی، جو اسدی بیسٹ رچنا دی پہلی ریکھا دا انکن پان دی باٹ 25 سال توں جوہ رہا سی ۔ اسنے بڑے نوں دسیا کہ کویں جانسی اوہناں پتیاں دے نال اپنے پتے ورگے کومل سریر دا سنبندھ جوڑ کے، اوہناں دے سامان وگ جان دی بھیبھیت کلپنا کردی ہے، اتے سوچدی ہے کہ اسدی پکڑ سنسار تے ڈھلی ہو جاوے گی ۔
بڑے بیہرمین نے اس مورکھ کلپناواں تے غصے نال اکھاں کڈھ کے اپنا ترسکار وئکت کیتا ۔
اوہ بولیا، "کی کیہا ؟ کی اجے تکّ دنیا وچّ اجیہے مورکھ وی ہن، جو صرف اس لئی کہ اک اکھڑی ہوئی سنتان توں پتے جھڑ رہے ہن، اپنے مرن دی کلپنا کر لیندے ہن ؟ میں تاں ایسا کتے نہیں سنیا ! میں تہاڈے ورگے مورکھ پاگلاں لئی کدے ماڈل نہیں بن سکدا ۔ توں اسدے دماغ وچّ اس گلّ نوں وڑن ہی کویں دتا ؟ اوئے، وچاری جانسی !"
سو نے کیہا، "اوہ روگ نال بہت کمزور ہو گئی ہے اتے بخار دے کارن ہی اسدے دماغ وچّ اجہیاں عجیب – عجیب کلپناواں جاگ اٹھیاں ہن ۔ اچھا بیہرمین، تسیں جیکر میرے لئی ماڈل نہیں بننا چاہندے تاں مت بنو ۔ ہو تاں اخیر الو دے پٹھے ہی !"
بیرہمین چیکھیا، "توں تاں کڑی دی کڑی ہی رہی ! کسنے کیہا کہ میں ماڈل نہیں بنانگا ؟ چل، میں تیرے نال چلدا ہاں ۔ ادھے گھنٹے نوں ایہی تاں چیک رہا ہاں کہ بھئی چلدا ہاں – چلدا ہاں ! لیکن اک گلّ کہاں – ایہہ جگہ جانسی ورگی چنگی کڑی دے مرنے لایق نہیں ہے ۔ کسے دن جدوں مے اپنی بیسٹ رچنا بنا لوانگا تدّ اسیں سبھ اتھوں چلے جاوانگے ۔ سمجھی ؟ ہاں !"
جدوں اوہ لوک اتے پجے تاں جانسی سو رہی سی ۔ سو نے باریاں دے پردے ڈیگ دتے اتے بیہرمین نوں دوجے کمرے وچّ لے گئی ۔ اتھوں اوہناں نے بھیبھیت جہے ہو کے کھڑکی دے باہر اس سنتان دے ولّ ویکھیا ۔ پھر اوہناں نے، بناں اک وی شبد بولے، اک – دوجے دے ولّ ویکھیا ۔ اپنے نال برف لئی ہوئے ٹھنڈی ورکھا لگاتار ڈگّ رہی سی ۔ اک کیٹلی نوں الٹا کرکے اس تے نیلی قمیض وچّ بیہرمین نوں بٹھایا گیا جسدے نال چٹان تے بیٹھے ہوئے، کسے خان دے مزدور دا ماڈل بن جاوے ۔
اک گھنٹے دی نیند دے بعد جدوں دوجے دن سویرے، سو دی اکھ کھلی تاں اسنے ویکھیا کہ جانسی جڑ ہوکے، کھڑکی دے ہرے پردے دے ولّ اکھاں پاڑ کے ویکھ رہی ہے ۔ سرسراہٹ دی آواز وچّ اسنے آدیش دتا، "پردے اٹھا دے، میں ویکھنا چاہندی ہاں ۔"
مجبور ہو کے سو نوں آگیا مننی پئی ۔
"لیکن ایہہ کی ! رات بھر ورکھا، ہنھیری طوفان اتے برف ڈگن تے وی اٹاں دی دیوار نال لگی ہوئی، اس سنتان وچّ اک پتہ سی ۔ اپنے ڈنٹھل دے کول کجھ ڈونگھا ہری، لیکن اپنے کناریاں دے آسپاس تھکاوٹ اتے جھڑن دا سندیہ لئی پیلا – پیلا، اوہ پتہ زمین توں کوئی ویہہ فٹّ اچا اجے تکّ اپنی پائی نال لٹک رہا سی ۔
جانسی نے کیہا، ایہی آخری ہے ۔ میں سوچیا سی کہ ایہہ رات وچّ ضرور ہی ڈگّ جاویگا ۔ میں طوفان دی آواز وی سنی ۔ خیر، کوئی گلّ نہیں ایہہ اج ڈگّ جاوے گی اتے اسی سمیں میں وی مر جاوانگی ۔
تکیئے تے اپنا تھکیا ہویا چہرہ جھکا کے سو بولی، "کی کہندی ہے پاگل ! اپنا نہیں تاں گھٹّ توں گھٹّ میرا خیال کر ! میں کی کرانگی ؟"
پر جانسی نے کوئی جواب نہیں دتا ۔ اس دنیاں دی سبھ توں اکلی وستو ایہہ آتما ہے، جدوں اوہ اپنی رہسمئی لمبی یاترا تے جان دی تیاری وچّ ہندی ہے ۔ جویں – تویں سنسار دوستی نال بنن والے اسدے بندھن ڈھلے پیندے گئے تویں – تویں اسدی کلپنا نے اسنوں زیادہ زور نال جکڑنا شروع کر دتا ۔
دن گزر گیا اتے شام دی تھوڑھی جہی روشنی وچّ وی، دیوار نال لگی ہوئی سنتان نال لٹکیا ہویا اوہ پتہ اوہناں نوں وکھائی دندا رہا ۔ پر ادوں رات پین دے نال – نال، اتری ہواواں پھر چلن لگیاں اتے ورکھا دی واچھڑ کھڑکی نال ٹکرا کے چھجے تے وگ آئی ۔ روشنی ہندے ہی نردئی جانسی نے آدیش دتا کہ پردے اٹھا دتے جان ۔
سنتان دا پتہ اجے تکّ موجود سی ۔
جانسی بہت دیر تکّ اسی نوں اکٹک ویکھدی رہی ۔ اسنے سو نوں پکاریا، جو چوکے وچّ سٹوو تے چکن تری بنا رہی سی ۔ جانسی بولی، سوڈی، میں بہت ہی خراب کڑی ہاں ۔ قدرت دی کسے شکتی نے، اس اخیر پتے نوں اتھے ہی روک کے، مینوں ایہہ دسّ دتا کہ میں کنی دشٹ ہاں ۔ اس طرحاں مرنا تاں پاپ ہے ۔ لیا، مینوں تھوڑھا – جیہا سوپ دے اتے کجھ دودھ وچّ زہر ملاکے لیا دے ۔ پر نہیں، اس توں پہلاں مینوں ذرا سیسے دے اتے میرے سرہانے کجھ تکیئے لگا، تاں جو میں بیٹھے – بیٹھے تینوں کھانا بناؤندے ہوئے ویکھ سکاں ۔
کوئی اک گھنٹے بعد اوہ بولی، "سوڈی، مینوں لگدا ہے کہ میں کدے نہ کدے نیپلس دی کھاڑی دا چتر ضرور بناوانگی ۔"
شام نوں ڈاکٹر صاحب پھر آئے ۔ سو، کجھ بہانہ بناکے، اس نوں باہر جاکے ملی ۔ سو دے کمزور کمبدے ہتھ نوں اپنے ہتھاں وچّ لے کے ڈاکٹر صاحب بولے، ہن سمبھاونا اٹھ آنے منی جا سکدی ہے ۔ جیکر پرچییا چنگی ہوئی تاں توں جت جائینگی اتے ہن میں، ہیٹھاں دی منزل پر، اک – دوجے مریض نوں دیکھن جا رہا ہاں ۔ کی نام ہے اسدا – بیہرمین ! شاید کوئی کلاکار ہے – نمونیا ہو گیا ہے ۔ اتیئنت کمزور اتے بھیڑا آدمی ہے اتے جھپٹ زور دی لگی ہے ۔ بچن دی کوئی سمبھاونا نہیں ۔ اج اسنوں ہسپتال بھجوا دیوانگا ۔ اتھے آرام ودھیرے ملیگا ۔
دوجے دن ڈاکٹر نے سو توں کیہا، " جانسی، ہن خطرے توں باہر ہے ۔ تہاڈی جت ہوئی ۔ ہن تاں صرف پتھء اتے دیکھبھال دی ضرورت ہے ۔"
اس دن شام نوں سو، جانسی دے پلنگ دے کول آکے بیٹھ گئی ۔ اوہ نیلی انن دا اک بے کار – جیہا گلبند، نشچنت ہوکے بن رہی سی ۔ اسنے تکیئے دے اس پاسے توں، اپنی بانہہ، سو دے گلے وچّ پا دتی ۔
سو بولی، میری بھولی بلی، "تینوں اک گلّ دسنی ہے ۔ اج سویرے ہسپتال وچّ، مسٹر بیہرمین دی نمونیا نال مرتو ہو گئی ۔ اوہ صرف دو روز بیمار رہا ۔ پرسوں سویرے ہی چونکیدار نے اسنوں اپنے کمرے وچّ درد نال تڑپدا پایا سی ۔ اسدے کپڑے – اتھے تکّ کہ جتے وی پوری طرحاں نال بھجے ہوئے اتے برف دے سامان ٹھنڈے ہو رہے سن ۔ کوئی نہیں جاندا کہ ایسی بھیانک رات وچّ اوہ کتھے گیا سی ۔ لیکن اسدے کمرے توں اک بلدی ہوئی لالٹین، اک نسینی، دو – چار برش فلک تے کجھ ہرا اتے پیلا رنگ ملایا ہویا ملیا ۔ ذرا کھڑکی توں باہر تاں ویکھ – دیوار دے کول دی اس اخیر پتے نوں ۔ کی تینوں کدے حیرانی نہیں ہوئی کہ انی ہنیری اتے طوفان وچّ وی اوہ پتہ ہلدا کیوں نہیں ؟ پیاری سہیلی، ایہی بیہرمین دی بیسٹ رچنا سی جس رات نوں آخری پتہ ڈگیا اسے رات اسنے اسنوں بنایا سی ۔
