انھے دے ہتھ ’چ لالٹین محمد منشا یاد
انہیں دنیں ساڈے اپنے پنڈ ’چ سکول نہیں سی۔ مینوں کچی-پہلی ’چ داخل کرایا گیا تاں سکول نیڑے ہون کارن کجھ سماں مینوں اپنے نانکے رہنا پیا۔ اتھے نال دے پنڈوں اک اننھا ویکتی بابا احمد عرف اہماں سویرے-شام ماما جی توں قرآن-پاک دا پاٹھ لین آؤندا سی۔ اوہ جنا سن کے جاندا، شام نوں سنا کے اگلا پاٹھ لے لیندا۔ شام دی نماز مگروں جدوں اوہ واپس اپنے پنڈ جانا لگدا تاں چھوٹی ماسی اوہنوں لالٹین بال کے دندی، جہنوں اوہ کھبے ہتھ ’چ پھڑ لیندا تے سجے ہتھ ’چ پھڑی سوٹی نال راہ ٹونہدا ہویا چلیا جاندا۔ میرا خیال سی، اوہنوں تھوڑھا بہت نظر آؤندا ہووےگا، پر جدوں پتہ لگیا کہ اوہ جنم توں اننھا ہے تے اوہنوں کجھ وی نہیں سی وکھائی نہیں دندا تاں مینوں اوہدے لالٹین ہتھ ’چ لے کے چلن ’تے بڑی حیرانی ہوئی۔ اک دن نکی ماسی توں اس بارے پچھیا تاں کہن لگی، ‘‘اس سمیں پنڈ دے راہ ’تے لوکاں دی خاصی آواجائی ہندی ہے۔ مال-ڈنگر، ٹانگے تے گڈے وی چلدے ہن تے لکن-میٹی کھیڈن والے منڈے وکھرا ہڈدنگ مچائی رکھدے ہن۔ بابا اہماں لالٹین اس لئی ہتھ ’چ رکھدا ہے کہ دوجے اس نال ٹکرا نہ جان۔’’
(انوواد: سرجیت)
