بُکھ ارشد سیماب ملک
دھریکاں نی چھاواں تلے اج کے اوہ چلماں نے لمے لمے سوٹے بھرنا تے وت مٹی نا بت بن کے اللہ جانے کیہڑیاں ڈونگیاں سوچا ں چ کھب وینا ہیا۔اس نی کڑی تے مِناویڑے چ لیراں نیاں گڈیاں تے پٹولیاں نال پئے کھیڈنے ہئے تے اس نی زنانی نواراں چُلہی تے کٹوی تھر کے جھٹے جھٹے نال کٹوی وچ چمچا ہلانی تے نالے چلی وچ گوئے نیاں تھاپیاں پئی پھوکاں مارنی ہئی۔
خیرو نے کنے وِچ دوروں آنی گڈی نی واز جے پئی تے اُوساں ایہجا کرنٹ جیہالگاجے اوہ تھربک کے اٹھ پیا تے کوڑی نا ل نوراں گالیاں سُڑاناکُھرے توں کروا چاکے چھرچھوبی چ وڑ گیاتے اُنہاں ای پیراں تے کھنگُورے مارنا نِکُل آہیا۔
نوراں ایہجئی آرچُلی چ پھوکاں پئی مارنی ہئی۔ خیرو گھڑونجی تے پہہ گھڑے چوں پانی ناں بٹھُل بھر کے ہکی سائے نال پیتا تے وت پھیری نی ٹوکری چا کے ٹُر پیا۔ نوراں پِچھوں وازاں دینی رہ گئی.. خیرو ٹکرے نا گراں تے مار گنے آں۔ خیرو بوہے چوں نکلنیاں کوڑی چ گل پرتائی گڈی ٹیشن تے آئی کھلوتی تے ہن تدھاں ٹکر یاد آہیا۔ای آکھنیاں خیرو پچھے مڑ کے نئی ویکھا تے ٹیشن آں نس پیا۔
گڈی ٹیشن کول پو چ کے کوک ماری تے خیرو دوڑ ہور تیز کر دتی۔اوہ جاننا ہیا جے گڈی پنج منٹ بھی نہ رُکسی تے جے اوہ اس توں رہ گیا تے وت اس نے ہتھ کج آڑیں نی آس بی مک ویسی تے اوساں نشاماں تک دوئی گڈی نی راہ تکنی پیسی پر اوہ سا ہ سا ہ تھیا گڈی آں آ پوچا۔ای گل اس آسے کوئی نویں نئی ہئی ای تے اس نا ں روز نا روزی روٹی ناں چکر ہیاپر جے اوہ اس گڈی توں رہ ونجے آ تے وت اوساں دوئی گڈی نال پھیری لا کے فزری نی بانگاں ویلے گھارمُڑنا پیوے آ۔
خیرو گڈی چ ڈبہ ڈبہ پھر کے مٹھیاں گولیاں،دال سیمیاں،ریوڑیاں تے پھلیاں نے پیکٹ ہر مسافر اگے کرنا تے واز لانا کئی تاں ہماتڑ میلااں نیں کڑیاں جاکت لیڑ کرن تے اُنہاں واں ما پیو خیرو کولوں کج گِھن دیون کجھ خیرآں شکے نال تک کے مونہہ دوہے پاسے پھیرگھنن کجھ آپنے جاکتاں واں جھڑک چھُڑن تاں خیرو نی روزی وچ جیہجوں لت لگ ونجے تے اوہ نماڑاں جیہا مونہہ گھن کے اگے ٹر ونجے۔اوہ ایجئی آر اٹک ٹیشن توں حسن ابدال تے کیں ویلے اٹک توں بسال ٹیشن تک پھیری لانا تے وت ویلے کویلے نی گڈی تے کِدرے چھڑے ہتھ تے کیں تہاڑے چار دھلے وٹ کے گھار آ مُڑے تے لوک آپنی ادھی نیندر پوری کر رہنے ہون۔
پروں جدوں سیالہ پیاتے اس پکی متھ گھِدی ہئی بھئی وت سیالے تیئں ہور کج نیں تے ہک لیپھ ضرور بنا گِھنساں جے جاکت سیے نال مر وینن پر اوہ ڈھڈھے ناں دوخ بھرے آ یا جاکتاں ناں جُساسیے توں کجے آ۔گرمی تے مک گئی تے سیالے آمنہ کیتا پر خیرو سارے ورھے چ ہک لیپھ ناں بنانے جوگا ہویا۔
دیگر ویلا ہیا جے کالے شاہ بدلاں آ انھیرا پایاتے ہکی سیتی آں ڈاھڈا می وس پیانوراں ترکھے نال بانڈھا ٹھیکرا ساماں تے جاکتاں اندر واڑ کے بوہا مار گھِدا تے دعاواں کرون لگ پئی جے رب خیر کرے۔اس نماشاں ویلے جاکتاں نال ٹکرے نابھورہ پایا تے اندر ای چُلہی چ اگ بال کے اج رہی جے جاکتاں نے جُسے آں اگی کولوں کُجھ سیک پوچے۔بدلاں نے ڈاھڈھے رولے تے بوہے نی وِتھاں چوں پینی بجلی نی لشکاری تک کے جاکتاں نا دل ہور بی کمے تے اوہ میلی کُچیلی گودڑھی چ ہور ہور ماؤ نی کچھاں چ لکُن تے آکھن ”اماں ڈر پیا لگنا ابا کیڑے ویلے آسی۔“
نوراں ”ہنوڑی می رُکنا تے ابا آونجسی نے تسی ڈرو نئیں سو ونجو میں ہئے واں نا تُساں کول کجھ وی نئیں ہونابس می ہنوڑ ی رک ونجسی۔“
پر سیا لے نا می کتھے رکنا ہیاجیہجوں جیہجوں رات پئی پینی ہئی می ہور اپنا ڈاھڈ پیا تکانا ہیا۔سیت ہک لگی تے جاکت تے ڈرے نال چھاڑ گھین پر پانی نے پھوئے نوراں نے سرے تے آون لگ پئے اس تھربک کے چھتے آں ویکھا تے پانی نے پھوئے موتی آر پے لشکنے ہئے تے رِس رِس ڈھنے پے ہئے۔اس منجی اُتھوں چھِک کے اُرے چا کیتی تے بانڈہ آ رکھا کے اند ر سِج نا ونجے جے جاکت اگے ا ی سیے نال کرونڈ تھی کے پہہ وین۔سیت ہک ہور لگی تے کوٹھا اُتھوں بی چون لگ پیا نوراں ڈاھڈھی پرشان تھی گئی تے اس منجی اُتھوں ماسک ہور پرے چا کیتی تے دعاواں منگنی تے جاتکاں سیے کولوں کجنی رئی۔
چوکھی ساری ڈھل لگی تے بوہے نی واز آئی نوراں ترکھے نال ونج کنڈی لا چھُڑی۔خیرو میے نال سِجاگُھولا تھر تھر پے کمنا ہیا اس اندر پیر پانیاں ای جاکتاں تے جھاتی
پائی۔کو ٹھا ہن جائی جائی پے چونا ہیا پر نوراں انہاں ہکی کونے وچ منجی تے پایا ہیا جتھے کجھ امن ہیا۔
خیرو نے چیڑے آں چوں پانی ہن بی اایہجوں نچوڑنا ہیاجیہجوں اوہ ہن بی میے وچکار کھلتا پیا ہوے۔اس نے جُسے آں ایہجا کمن وارہ لگا جے اس کولوں گل بی اوکھی ہئی۔انہاں ورھے نی ای رات عذابے چ کٹی۔
بانگاں ویلے می تے کھلو گیا پر خیرو آں سیے ایہجا آ چایا جے اُساں ڈاھڈھی کس چڑ گئی تے وچ ای کئی دیہاڑے لنگھ گے پر خیرو ناں تپ نہ لتھا۔اس بنہو ں ہیلا کیتا جے اٹھ کے جاکتاں واسے دانہ پانی نا کُجھ کرے پر اس نی ٹنگاں باواں چ اُکا سا ہ نئیں رہیا۔گھارجیہڑ ا دال ساگ ہیا مک گیا نا کوئی کٹوی نا چڑا رہیا تے نا چونڈی آٹے نی۔
خیرو تے نوراں ڈھڈھے تے پتھر بن کے بُکھ سہ گھدی پر جاتک دیگری نے بُکھاں نال پے ترٹھنے ہئے۔پیشی تے نوراں خیرو نی پھیری آلی ٹوکری چوں ودھی ودائی دال سیمایاں پھلیاں تے مٹھیاں گولیاں نے پیکٹ دے کے انہاں وِیلا گھدا ہیا پر ہن اوہ انہاں کیڑی شئی نال ویلاوے آ،ہن تے اس کول کوڑی تسلیاں نے سوا کج بی دینے آستے نئیں ہیا۔بُکھاں نال جاتکاں ناں رونا ویکھ کے اس نا کلیجہ پئے نکلنا ہیا۔
خیرو آں بی ہتھ پیر پے گے اوہ منجھی توں اُٹھا تے گھار توں بار آکے کھلتا ای ہیا جے اس نی نظُر ریل نی لہڑاں توں پارکنکاں نے سرکاری گوداماں تے پئی جتھے ہر پاسے بوریاں نال لدے پھدے ٹرک آنے تے خالی ہوکے وینے پئے ہئے۔اس نے ویکھنے ہی ویکھنیاں کئی ٹرک آئے تے خالی ہو کے چلے گے۔ جدوں گوداماں نے اندر بھر گئے تے رڑھے میدانے چ بوریاں نے اُچے اُچے ڈھبے لا دتے گے۔دوروں ویکھو تے ایہجوں نظر آون جیہجوں ای کنکاں نیاں بوریاں نئیں مٹی نے گھار ہون۔ای ویکھ کے خیرو نی اکھیاں چوں اتھرو ڈھول پئے جے اس نے گھار تے جاکتاں واسے آٹے نی چونڈی بی نئیں تے سرکار نے خزانے تے اناز ے نال بھرے وین۔خیرو نماڑاں جیہامونہہ گِھن کے انہاں ای پیراں تے گھار مُڑ آیا۔
جاکت بکھاں نال اوجے ای لہیڑ پئے پانے ہئے۔خیرو منجھی تے لیٹا تے اُسا ں او ہی منظر اکھیاں اگے آون لگ پئے۔جاکتاں ناں رونا اس نا ں اندروں دل پے چیرنا ہیا اُساں کُجھ سُر ت نہ رہی جے اوہ کی کرے۔
نشاماں پے گئیاں تے ہر پاسے انھیرا ہو گیاہیا۔خیرو پھیری نی ٹوکری چائی تے لُک لُک کے کنکاں نے گوداماں وچ آ پوچااس نے جسے آں خوفے تے سیئے نال کمن وارہ لگا پے ہیاپر جاکتاں نی بکھ اس نے خوفے کولوں ڈاھڈھی ہئی۔ اس ہکی بوری آں ونج ہتھ رکھاتے چاقو نال بوری آں چیرا دے کے ٹوکری تلے رکھی ای ہئی جے بوری سیتی آں خالی ہو گئی تے ساری بوریاں خیرو اُتے آ پئیاں ٹوکری تے دانیاں نال بھر گئی پر خیرو نا دانہ پانی دنیا توں اٹھ گیا ہیا۔
