ہار دی جت سدرشن
کاوَ روپ کرمجیت سنگھ گٹھوالا

(ایہہ رچنا سدرشن دی ہندی کہانی
'ہار کی جیت' تے آدھارت ہے)

1.
ماں بیٹے نوں ویکھ کے خوشی ہووے
فصل جٹّ دے دل نوں موہ لیندی ۔
بابا بھارتی گھوڑے نوں ویکھدے جاں
دل اوہناں دے وی انج کھوہ پیندی ۔

بھجن بندگی توں جو وی سماں بچدا
سارا گھوڑے دے اتے ہی لا دیندے ۔
کدے خرخرا پنڈے تے پھیردے سی
ہتھیں اپنے دانہ وی پا دیندے ۔

گھوڑا سوہنا سڈول تے سی بانکا
سارے وچ علاقے مشہور ہویا ۔
بابے اوس دا ناں 'سلطان' رکھیا
نالے اوس تے بہت غرور ہویا ۔

جائداد چھڈی شہر چھڈّ دتا
پنڈ چھوٹے جہے مندر وچ آ بیٹھے ۔
جادو ایسا سلطان نے دھوڑ دتا
سبھ کجھ ہی چھڈّ چھڈا بیٹھے ۔

'جویں بدل نوں ویکھ کے مور نچے
اوسے طرحاں ہی چال سلطان دی اے ۔
میں ایس توں بنا نہیں رہِ سکدا
میری روح سارا کجھ جاندی اے ۔'

روز شام نوں گھوڑے دے چڑھ اتے
بابا بھارتی سیر نوں جانودے نے ۔
اٹھ-دس میل دا چکر لا آؤندے
من اپنے نوں چین پانودے نے ۔

2.
ڈاکو اوس علاقے دے وچّ وچرے
کھڑگ سنگھ سی اوس دا ناں کہندے ۔
ایسا ڈر سی اوس دا چھایا ہویا
ناں سندیاں کمبدے لوک رہندے ۔

کھڑگ سنگھ سلطان دی سنیں شوبھا
من اوسدا ویکھنا چانہودا اے ۔
اک دن جاں سورج سر آیا
کول بابا جی دے چل آنودا اے ۔

بابا بھارتی پچھدے کھڑگ سنگھ نوں،
'توں دسّ بھائی کہڑے کم آیا ؟'
اگوں موڑواں اوس جواب دتا،
'ناں تہاڈے سلطان دا کھچّ لیایا ۔'

بابا بھارتی اوس دی گلّ سنکے
اوہنوں گھوڑے دے کول لے جانودے نے ۔
نالے صفت سلطان دی کری جاندے
نالے اوس دی چال وکھانودے نے ۔

گھوڑا ویکھکے کھڑگ سنگھ دنگ رہا
من اوسدا لالچ دے وسّ ہووے ۔
جس چیز تے اوس دا من آوے
اوہدا دل کردا اوہدی اوہ ہووے ۔

اوہدا من سوچے گھوڑا بڑا سندر
بابے ایس دا کی کراونا ایں ۔
جاندا جاندا اوہ بابے نوں آکھ گیا،
'ایہہ گھوڑا تاں میں لے جاونا ایں ۔

3.
اس دن توں بابے دی نیند اڈی
راکھی کردیاں دی ساری رات لنگھے ۔
کھڑگ سنگھ دا ڈر ستائی جاندا
بھانویں باہر تبیلے دے کوئی کھنگھے ۔

ایسے طرحاں مہینے کئی لنگھ گئے
کھڑگ سنگھ اس پاسے ولّ نہ آیا ۔
بابا بھارتی وی سوچن لگّ پئے
جویں کسے سپنے اینوے ڈر پایا ۔

اک دن شام ویلے بادشاہ وانگوں
چڑھ گھوڑے تے سیر نوں جانودے نے ۔
نور مکھ دے اتے سی چمک رہا
من اپنے گھوڑا سلانہودے نے ۔

اینے چر نوں اک آواز آئی
رکھ ہیٹھ کوئی بیٹھا کراہ رہا سی ۔
نیڑے گئے تاں بابا کی ویکھدا اے
اک بیمار سی جو کرلا رہا سی ۔

روگی آکھدا، 'بابا جی لاگلے پنڈ
میں جاناں ایں جے تسیں چھڈّ آووں ۔
بھلا کریگا ربّ تساں دا وی
جیکر ایس غریب تے ترس کھاووں ۔'

بابے سوچیا ایس وچّ جانودا کی
اوہنوں گھوڑے دے اتے چڑھا لیا ۔
آپ پھڑ لگام لگّ گئے اگے
گھوڑا پنڈ دے راہ تے پا لیا ۔

جھٹکا لگا لگام وی چھٹ گئی
گھوڑا بھجا سوار اوہ تن بیٹھا ۔
جہنوں سمجھ بیمار بٹھایا سی
کھڑگ سنگھ آپوں اوہ بن بیٹھا ۔

بابے مونہوں نراشا دی چیک نکلی
چپّ ہوئے تے پھیر آواز ماری ۔
'ذرا ٹھہر جا تے میری گلّ سنجا
ایہہ بینتی ہے میری انت واری ۔'

ڈاکو رک گیا بابا کول گیا
جا کے بابے نے اچی آواز کیہا،
'گھوڑا ہویا تیرا میں نہ منگاں
میرا ایس تے کوئی نہ حق رہا ۔

اک گلّ میری پر بنھ پلے
ایہنوں اپنے دل ہمیش رکھیں ۔
گھوڑا کداں ہے میرے توں توں کھڑیا
ایہہ ہور نہ کسے نوں جا دسیں ۔'

کھڑگ سنگھ نوں کجھ نہ سمجھ آئی
بابا آکھنا کی چانہودا اے ۔
'ایہدا ڈر کی اے مینوں تسیں دسو ؟'
نال عاجزی اوہ پچھانودا اے ۔

بابے آکھیا، 'گلّ جے توں دسی
دین-دکھیاں توں اٹھ اعتبار جانا ۔
لوڑوند وی کسے دے در جاؤ
اوہنوں کسے نے پھیر نہیں منہ لانا ۔'

4.
اینی آکھ کے بابے نے پٹھّ موڑی
کھڑگ سنگھ نوں سوچیں اوہ گلّ پا گئی ۔
'بابا دیوتا تے میں کھڑا کتھے ؟'
ایہو سوچ اوہدے دل سلّ پا گئی ۔

رات ہوئی ادھی سارے سنّ چھائی
گھوڑا کھڑگ سنگھ موڑ کے لیانودا اے ۔
ہولی ہولی تبیلے دے وچ وڑیا
گھوڑا بنھ اوتھوں ٹر جانودا اے ۔

ہنجھو آئے اکھیں من ہویا ہولا
ہتھ جوڑ کے تے نمشکار کردا ۔
بابا اوس نوں ربّ دا روپ دسے
لگے اکھاں توں پرھاں ہو گیا پردہ ۔

چوتھے پہر بابے اشنان کیتا
ستے-سدھ تبیلے ولّ ٹر پیا اوہ ۔
جا کے پھاٹک تے بھلّ محسوس ہوئی
پٹھے پیر اتھوں پھیر مڑ پیا اوہ ۔

پیر چاپ سن ہنک سلطان پیا
بابا بھجّ کے گل جا لگیا اے ۔
جویں وچھڑے پتّ نوں پیو ملیا
انج اکھیاں 'چوں ہڑ وگیا اے ۔

بابا گھوڑے دی پٹھّ تے ہتھ پھیرے
نالے مونہوں ایہہ گلّ اوہ آکھدا اے ۔
'دین-دکھیاں توں کوئی کیوں منہ موڑو
نیکی پٹیا مڈھ جاں پاپ دا اے ۔'