کاہل وریام سنگھ سندھو
اس کڑی نے کیہا، "جے آپاں وچھڑ گئے تاں میں اک پل وی نہیں جی سکانگی ۔ میں تاں اسے پل ہی خدکشی کر لوانگی ۔"
اس منڈے نے وی کیہا، "جے آپاں وچھڑ گئے تاں میں اک پل وی جی نہیں سکانگا ۔ میں تاں اسے پل ہی خدکشی کر لوانگا ۔"
تے پھر سچ مچّ کڑی تے منڈا وچھڑ گئے ۔
وچھڑن لگیاں کڑی زار زار روئی ۔
وچھڑن لگیاں منڈا وی زار زار رویا ۔
کڑی دور تکّ دھون بھواں کے وار وار ویکھدی اکھوں اہلے ہو گئی تاں منڈے نوں اپنے بول چیتے آئے، "جے آپاں وچھڑّ گئے تاں میں اک پل وی نہیں جی سکانگا ۔ میں تاں اسے پل ہی خدکشی کر لوانگا ۔"
تے اس دی نظر وچ اک پل وچ اوہناں آؤن والے سارے سالاں تے تیر گئی ، جہڑے اس نوں اس کڑی باجھوں بتاؤنے پینگے ۔ "ہائِ ! ایہناں سالاں دا پہاڑی بھار اوہدی قلی آتما کویں چکیگی ! اوہ تاں اس باجھوں نہیں جی سکن لگا ۔"
سچ مچّ اس نے اسے پل خدکشی کر لئی ۔
خدکشی کرن توں پچھوں منڈا کڑی نوں بڑی تیبرتا نال اڈیکن لگا ۔
اوہ اک پل بیت گیا ۔
کڑی نہ آئی ۔
اک دن وی بیت گیا ۔
پر کڑی نہ آئی ۔
انجھ اک سال بیت گیا ۔
کڑی پھیر نہ آئی ۔
آخر ہولی ہولی اک عمر بیت گئی ۔ منڈا اڈیکدا اڈیکدا بکل تھکّ گیا پر کڑی اجے وی نہ آئی ۔
اوہ سوچیا ؛ بھلا ویکھ کے تاں آواں !
تے اس ویکھیا، نکے نکے بچیاں وچ گھری بیٹھی، باتاں پاؤندی، چٹے والاں والی اوہ کڑی اس نوں ویکھ کے کمبی، اٹھی، اس دے ہونٹھ پھڑکے تے اکھاں وچ سارے جہان دا درد اکٹھا کرکے اوہ بھرے گلے نال بولی، "ہائِ ! میں مر جاں ۔ توں کنا کاہلا ایں ! اینی چھیتی مڑ آئییں ؟ میں تاں تیرے کول آؤن ہی والی ساں ۔"
