خوش خبری موہن بھنڈاری
بھوچال آیا اتے چلیا گیا۔ انگنت لوک مارے گئے۔ گھر ڈھیہہ گئے۔ رکھ اکھڑ گئے۔ اک چڑی تے چڑا بچ گئے۔ اوہ اڈدے-اڈدے اک ڈھٹھے ہوئے گھر ’چ جا وڑے۔ اک سرکھات جاپدا کھونجا، اوہناں جا ملیا۔ اتھوں اوہناں نوں اڈاؤن والا کوئی نہیں سی۔
کجھ ہوش آئی تاں چڑے نے کیہا، ‘‘شکر اے، جان تاں بچی۔’’ پر چڑی حالے وی ڈری ہوئی سی۔ اوہ کمبدی آواز وچّ بولی، ‘‘اجے کی پتے، پھیر طوفان آ جاوے، اس گھر دی کوئی چھت وی نہیں۔ میں تاں کہنی آں کہ آپاں ایتھوں کسے دور-دراڈے دیش وچّ چلے چلیئے۔’’ چڑے نے غصے ہو کے آکھیا، ‘‘کیوں چڑ-چڑ کری جانی ایں! اوتھے بھچال نہیں آ سکدا؟ اپنا دیش چھڈّ کے نہیں جائیدا۔ نویں تھاں، نویاں مصیبتاں۔’’
چڑی چپّ رہی۔
اگلے دن، سویرے-سویرے، اوہناں نے ہمت نال اک-اک تیلا اکٹھا کر کے کم-چلاوُ آلھنا بنا لیا۔ چڑے نوں بھکھ لگی تاں اس نے چڑی دی خوب تعریف کیتی تے کھچڑی بناؤن لئی کیہا۔ چڑی خوش ہوئی۔
اس نے نکیاں-نکی اٹاں دا چلھا بنایا۔ گھر وچوں ہی لکڑی دے چھوٹے-چھوٹے ٹکڑے اکٹھے کر کے کسے طرحاں اگّ بالی تے کھچڑی پکائی۔ دوواں نے رجّ کے کھادھی۔
بسّ پھیر کی سی؟ اوہناں دی دیکھا-دیکھی ہولی-ہولی دوجے پنچھی اتے جنور وی گوانڈھ ’چ آ کے رہن لگے۔ اوہ اک-دوجے نوں شکّ دی نظر نال دیکھن لگے۔ چڑی نے ہولی جہی چڑے دے کنّ ’چ کیہا، ‘‘ایہناں دا ایتھے کی کم؟’’ چڑے نے اس نوں دلاسہ دتا تے کہن لگا، ‘‘کوئی گلّ نہیں۔ ساڈا آلھنا بہت اچا ہے۔ ایہہ ایتھے نہیں چڑھ سکدے۔ توں نشچنت رہِ۔ چپ چاپ اپنا وقت کٹیئے۔ بچاء وچّ ہی بچاء اے۔’’ ‘‘ایہہ اپنے شریک نے…’’ چڑی نے اجے اپنی گلّ پوری وی نہیں سی کیتی کہ چڑے نے وچوں ٹوکدیاں آکھیا، ‘‘اوہی کیتی نہ، تیمیاں والی چلاکی؟ کملیئے! ایہہ اپنے بھائیوند نے۔ دکھ-سکھ دے ساتھی۔ لوڑ ویلے ایہی کم آؤندے ہندے نے۔ سمجھی؟’’ چڑی نے سیانپ توں کم لیا۔ ایویں گلّ ودھائی جانی، کلیش دا سببّ بن جاندی۔ چڑے نے سمجھ لیا کہ اوہ سمجھ گئی۔
کجھ دن لنگھ گئے۔ اتھے لاگلے گھراں وچّ لوک آؤنے شروع ہو گئے۔ چڑی توں ہور چپّ نہ رہا گیا۔ اوہ بول اٹھی، ‘‘ہن کی کیتا جاوے؟’’ چنتا تاں چڑے نوں وی ہوئی پر اوہ ڈرپوک نہیں سی کہاؤنا چاہندا۔ ڈری ہوئی دلیری نال اوہ بولیا، ‘‘توں گھبرائی کیوں جانی ایں! کاں، کبوتر، گٹاراں تے گھگیاں… جدوں اس گھر دا مالک آویگا تاں دیکھ لوانگے۔’’
چڑی نے ہنگارا دتا، ‘‘گلّ تاں تیری صحیح اے پر مینوں آدمیاں توں بہت ڈر لگدے۔ ایہہ گولی مارن لگیاں اگا-پچھا نہیں دیکھدے۔’’ چڑے نے اس دی حامی بھردیاں آکھیا، ‘‘چلو کاں نال صلاحَ کردے آں۔ اوہ بڑا ہشیار اے…۔ سبھ توں چلاک۔ کوئی نہ کوئی راہ نکل آئیگا۔’’
کاں نے دھیرج نال ساری گلّ سن کے اوہناں نوں حوصلہ دتا، ‘‘اسیں سارے اکٹھے رہانگے، چنتا نہ کرو۔ میری اکھ بڑی تیز اے…. دوروں سبھ کجھ دیکھ لیندی اے۔ میں چوری-چوری ایہناں لوکاں دیاں گلاں سناں گا، پھیر تہانوں دسانگا کہ ایہناں دے من وچّ کی اے؟’’
کاں اڈاری مار اک حویلی دی چھت ’تے جا بیٹھا۔ کھلھے ویہڑے وچّ آدمیاں دا جلسہ ہو رہا سی۔ اک نیتا بھاشن دے رہا سی، ‘‘اسیں نویں بھارت دا نرمان کرنا ہے۔ گورو یاترا بڑی شانتی نال سمپورن ہو گئی ہے۔ ساڈے دیش وچّ لوکتنتر ہے… لوکتنتر دی شرط ہندی ہے، الیکشن۔ اسیں الیکشن کراوانگے اتے جتانگے۔’’ کسے نے لوکاں وچوں کھڑے ہو کے سوال کیتا، ‘‘کی ایہہ واجب ہے کہ جدوں جنتا دیاں بھاوناواں بھڑکیاں ہون تاں چوناں کروائیاں جان؟ ایہہ بعد وچّ نہیں کروائیاں جا سکدیاں؟ جد امن چین ہووے۔’’ نیتا نے بڑے آرام نال مسکراؤندیاں ہویاں کیہا، ‘‘ساڈے راشٹرپتی جی دا فرمان ہے، جو کل کرنا ہے، اج کر۔’’ وہڑھا لوکاں دیاں تاڑیاں نال گونج اٹھیا۔
کاں اڈّ کے چڑے کول آیا۔ اس نوں خوش خبری دتی، ‘‘اجے آدمی آپس وچّ لڑ رہے نے… سانوں جنوراں نوں کوئی خطرہ نہیں۔’’
