منھی کہانیاں خواجہ احمد عباس
اک پہاڑی دی چوٹی 'تے اک جوگی رہندا سی ۔ اوہ جوان سی ۔ صحتَ تے سندر سریر دا مالک سی پر اوہنے سریر دا خیال چھڈّ دتا سی ۔ دنیا نوں تیاگ دتا سی ۔ ایشو-آرام نوں وی تیاگ دتا سی ۔ اوہ دن بھر بھگوان دی لو لگائی سمادھی 'چ بیٹھا رہندا سی ۔ اوہنے اپنے من نوں ہر طرحاں دے وچاراں توں مکت کر دتا سی ۔ ماں-پیو، بیوی، بچیاں دا خیال اوہنوں کدے نہیں سی آؤندا ۔ اوہ کدے کالج دا پروفیسر سی، پر ہن کدے اوہنوں اپنے ودیارتھیاں دا خیال نہیں سی آؤندا ۔ نہ اپنے کالج دا، نہ اپنے پنرسیپل دا، جہنے اوہنوں اپنے کالج 'چوں کڈھ دتا سی ۔ کھان-پین دی اوہنوں کوئی چنتا نہیں سی ۔ ہیٹھاں وادی 'چوں کوئی نہ کوئی آدمی اوہنوں دو-چار روٹیاں تے پھل-ترکاری دے جاندا سی، جہنوں اوہ ہنیرا ہون مگروں کھا لیندا سی ۔ اک دن اک عورت اس پہاڑی دی چوٹی 'تے آئی، جوگی نے اوہنوں ویکھیا ۔ عورت جوان سی ۔
'کہو، کویں آؤنا ہویا؟'
'میں جوگی جی نوں ویکھن آئی ہاں ۔ سنیا ہے کہ اتھے بہت وڈے جوگی رہندے ہن، جہڑے برہمچاری ہن ۔'
عورت سندر تاں نہیں سی پر اوہدے سریر 'چ جوانی دا خمار سی ۔ اوہدی آواز 'چ شہد تے شراب گھلے ہوئے سن ۔
جوگی نے اس ولّ دھیان نال ویکھیا تے جواب دتا، 'ہن اتھے کوئی جوگی نہیں رہندا ۔'
(انوواد: سرجیت)