پیلے پتراں نی چھاں ارشد سیماب ملک
رات بہوں لنگھ گئی ہئی اوہ ہتھاں تے مہدی لائیاں رتے جوڑے چ بیٹھی وئی ہئی۔ نویں زندگی نے سوہنے خاب اپنی اکھیاں چ سجائیاں اپنے سِرے نے سائیں نا راہ پئی تکنی ہئی۔کمرے نا بوہا کھلا تے دِینا کھنوئں کھنوئں کرنا اندر وڑا۔جدوں اوہ چوکھی ساری ڈھل تک کھگناں رئیا تے اس حریانی نا ل گھُنڈچا کے تکا۔اس نی حریانی اُس ویلے ہور ودھ گئی جدوں ہک بڈھی عمراں نے بندے آں گلے چ ہارپائیاں اپنی اکھیاں اگے تکا۔ای ویکھ کے اس نی ہکا چیک نکلی تے وت اُساں کوئی ہوش نہ رئیا۔اس نی مہدی نے رنگ پھِکے پئے گے تے دِلے نے سارے ارمان ہکی سیتی سڑ کے کولا ہوگئے۔اُساں کی پتا ہیا جے قسمت نے لیکھ کیہجے ہونین۔
سیت ہک بعد اُساں ہوش آئی تے اوہا بندہ اُس نی اکھیاں نے سامنے ہیا،اُوہ پرسینے چ ڈُبی وئی ہئی اکھیاں چ اتھروآں نے ہڑ،مونہہ پیلا پھڑک تے ہکی بکی۔اس ناں دل پیا کرنا ہیا جے اوہ ہکی سیتی چ اِتھوں نس ونجے برے اوہ نس کے ونجے آ بی تے کِتھے۔ نکی عمراں چ ای ما پیو اُساں دنیا چ ہکلا چھوڑ گئے ہئے۔مُترئے مامے نے گھار ای رُل کھُل کے وڈی ہوی۔آنڈھ گوانڈھ چ اس نیاں ساریاں سہیلیاں کچی عمراں چ ویجی کے اپنے گھراں چ خوشی نال پئیاں وسنیاں ہئیاں۔اِنھاں ویکھ کے اُوہ بی چنگے ویلے نی ہاڈھ چ وقتے آں پئی ٹپانی ہئی۔برے قسمت اس نال کجھ ہور ای کھیڈ پئی کھیڈنی ہئی۔بے ڈھنگے جوڑ اُساں رہنی عمراں واسے قید کر گھِدا ہیا۔
دِینے کول جیہڑی کھٹی ہئی اس نے مترئے مامے اس تے ہتھ صاف کرچھوڑا ہیا۔کجھ دیہاڑے تاں اُسں اوکھے سُکلے کڈھ آندھے ہئے برے ہن اُس نے ہتھ چھڑیہئے۔دِینے آں کمے نی کیں پاسے درُک نظُرنئیں آئی تے اس گراں چھوڑ کے شہر ڈیرہ ا لانے نی متھ گھِدی۔ویاہے آں ہک دو مہینے ہی لگھے ہئے جے شہر نے ہک لُگے جئے علاقے چ اس ہک کمرے ناں گھار کرائے تے چا گھِدا۔اُس بہوں ہتھ پیر مارے برے کوئی چوکیدارا یا نوکری نئیں ملی اخیر مزدوری ای رہ گئی ہئی۔ای بی کدوں بدھی بدھائی وئی دیہاڑ ہئی کئی کئی دیہاڑے ایہجوں ای گزر وینے ہئے۔ہک وقت ایہجا بی آیا جے نوبت فاقیآں تک پوچ گئی۔سکینہ حالات نی چکی چ ایہجوں ای پسنی رئی اس ناں ہن دِینے نے سِوا کوئی آسرا نئیں رئیا،متُریا ماما اس نی زندگی نا سودا کر کے ایہجا بے غم ہویا جے مُڑ اس نی خبر نئیں گھِدی۔اوہ دکھاں چ زندگی پئی کڈنی ہئی جے اُساں خوشی نی ہاڈھ لگ گئی،اوہ جاکتے نی آساں چ اپنے دکھ بھُل کے خُش رہن لگ پئی برے جدوں اُساں جاکتی نی سوچ آنی تاں ای سوچ اُساں گھِن ڈھینی ہئی۔اُوہ ہر ویلے اللہ اگے پُترے نی د عا کرے۔
اس نا وقت اسی آساں چ لگھناں گیابرے اللہ اُساں ہک ہور ازمیش چ پا دتا۔ جاکتی نے جمن تے اس نی ساری آساں تے پانی پھر گیا۔اُوہ کئی دیہاڑے تک رونی پٹنی رئی اس توں ودھ اوہ ہور کر بی کی سکنی ہئی۔دِینا بی اس توں پچھے رُکھا پھِکا جیہا رہون لگ پیا گلاں گلاں نال سکینہ واں مارے پِٹے،۔اگے اوہ آپے بے آسراہئی ہن کُڑی واسے اس نے ظلم چپ کر کے سہنی رئی۔اوہ جدوں کمے تے ٹر ونجے تے ای کُڑی نے کھاڑے لگی رہووے۔ اُساں اپنی بھُکھاں تساں نی زندگی بھُل گئی ہئی برے وقتے آں ٹپانیاں اُساں پتہ ای نئیں لگا تے اس نے پیر وت بھارے ہو گئے۔اس گل نے اساس نال وت اس نے دلے آں ڈوباں پین لگ پیون جے خداوت کُڑی دے چھوڑی تے کی ہوسی۔ اُوہ تے اگے ای مصیبتاں نی ماری وئی۔جیہجوں جیہجوں وقت نیڑے آنا گیا اس نے مونہیں نی رنگت پیلی پینی گئی سوچاں اُساں سُکھے نال بھون دیون۔ برے اللہ اس نی سن گھِدی ہئی تے ہک بی ئیں دو دو پُتر اس نی جھولی
چ پا دتے ہیس۔اُساں ہنیریاں نی زندگی چ چانن تھینا نظُر آیابرے ای
چانن بہوں تھوڑے دیہاڑیاں واسے ہیاجے اِنھاں نی تنگی ہور ودھ گئی ہئی، اس تنگی آں پورا کرنے واسے اس لوکاں نے گھراں چ کم کرن ناں سوچ گھِداتے گھار گھار جاکتاں نال لا کے چیڑا کپڑا تے بھانڈے ٹھیکرے دھووے۔جو ودھی گھٹی شے ہووے لوک اس نی جھولی چ پا دیوین تے اوہ اپنے جاکتاں ناں ڈھڈ اتھروآں نال بھرے، اس ناں کلیجہ اندروں پھٹے تے اوہ خدا اگے رو رو کے فریاد لاوے۔
کجھ سال تان ایہجوں گزر ہونی رئی تے وت سکینہ ایہجی منجھی نپی جے مُڑ اٹھ نہ سکی۔ اس نی اکھیاں نے ساہمنے اس نے بچے بھُکھاں نال ترِجنے رہون تے اوہ چپ چاپ منجی تے پیاں اتھرو کیرنی رہووے۔ اس نی جاکتی زرینہ ستاں سالاں پوچ گئی ہئی اس کولوں اپنے نکے بھراواں نی ای حالت نہ تکی گئی رونیاں گھروں نکل گئی تے ڈھڈے نا دوخ بھرنے واسے اُنھاں گھراں چوں ودھا گھٹا منگ کے گھن آئی جتھے اُس نی ماء کم کرنی ہئی۔ ای دیہاڑالنگھا تے زرینہ ہر دُوئے دیہاڑے نکے بھراواں لا کے منگنے واسے ٹر پینی ہئی۔کجھ دیہاڑے تاں ان لوک اُساں ترس کھا کے کجھ ناں کجھ دے چھوڑنے ہئے برے جدوں ای روز ناں معمول بن گیا تے وت اِنھاں کیں کیں دیہاڑے ہر پاسوں جھڑکاں تے طعنے ملن تاں اُنھ بھُکھاں نال یبھُون ہوئے رونے دھونے ماؤ نی جھولی چ آ سِر ڈھاون۔ اِنھاں ویکھ کے سکینہ رتیاں اکھیاں رووے۔جدوں اِنھاں ہر پاسوں دُتھکار پئی تاں اِنھاں محلے آں چھوڑ کے بزار ونج کے منگنا شروع کر دِتاا۔کوئی اِنھاں تے ترس کھاوے تے کوئی اگوں اکھیاں تکاوے نال اِنھاں نے ماؤ پیو آں بی گاہل کڈ ونجے۔
ہک دیہاڑے اوہ تھک تَرُٹ کے ہکی تھڑے تے بیٹھے ہئے جے زرینہ کولوں تھوڑی وڈی عمراں نی ہک کُڑی موہڈے تے تھیلہ لٹکایاں اس کول آبیٹھی۔زرینہ جدوں پتہ چلا جے کاغذ،گتے تے ہور فالتوں گند بلانے کباڑی پیسے دینائے تے اوہ اس کُڑی نال ٹُر پئی۔اس سب کجھ اپنی اکھیاں نال تکا تے اگلے دیہاڑے اوہ نکے بھراواں گھن کے گند نے ڈھیراں چوں کاغذ،پلاسٹک نیاں بوتلاں تے ہور بھجیاں ترُٹیاں شئیاں اکھٹیاں کر کے کباڑی آں ونج کے دتیاں۔اُوہ پیسے اپنے ہتھے چ تک کے بہوں خُش ہوئی۔گھار پوہنچ کے اس منجی تے پئی ماؤ آں پیسے دینے واسے ہتھ اگے کیتا تے اس نے ظالم پیو اس نے ہتھے چوں پیسے کھس گھِدے۔اس اپنی ماؤ آں ڈاکٹر کول کھڑنے نی پیو اگے فریاد لائی برے اس دھیو آں جھڑک چھوڑاتے اوہ ڈر کے بہہ رئی۔ سکینہ ناں دل اپنے ظالم جنے نی اس حرکت تے کپینارئیا برے اوہ کجھ بی نہیں کر سکنی ہئی۔اس اِنھاں ناں دل وڈا کرنے واسے کول سدا برے اوہ اپنے اتھرو اِنھاں کولوں چھپا نہ سکی تے اُن بھین بھرا ماؤ نال چمُٹ گئے تے ڈسکورے مار مار کے رونے رئے۔
ہک دیہاڑے زرینہ واں کس چڑ گئی ہئی تے اوہ کمے تے وینے جوگی نئیں رئی برے دِینے آں پیسیاں ناں چسکا ہن کتھے بُھلناہیا،اس اپنے جاکتاں جھڑک شڑک کے کچرے واسے گھروں کڈچھوڑا۔ شام ہوئی تے کباڑی پھل فروٹ ہتھے چائیاں اس نے جاکتاں نال بوہے تے آکھلوتا۔دِینے اس نے ہتھے دائیں تکا تے اس نیاں واچھاں کھِل گئیاں،اس کباڑی آں اندر واڑ آندا۔کباڑی کمرے چ ہر پاسے نظراں پھرائیاں وت زرینہ نی منجی تے بہہ گیا،زرینہ بخارے چ پئی تپنی ہئی تے اس نی ماء ہک دھرنگا جئی منجی تے لیٹی وئی ہکی سائے تے پئی کھگنی ہئی۔کباڑی کجھ دیر بہہ کے اٹھ پیا تے جوبے چوں کجھ پیسے کڈ کے اِنھاں ماء دھیو نے علاج واسے دِینے آں نپائے۔دِینے اگوں نہ حیل کیتی نہ حجت تے جو بے چ پا گھِدس۔زرینہ تے کجھ دیہاڑیاں بعدچنگی بھلی ہو گئی برے کباڑی ہن گھرے ناں راہ تک گھدا ہیا اوہ ہن کوئی نا کوئی شئے چاء کے کھلا ڈُلھا آوڑے نالے جدوں آوے دِینے نے ہتھے تے پیسے رکھ ونجے۔دِینا اس نے آنے وینے تے بہوں خُش ہیا۔سکینہ بی ہن ٹُرنے پھرنے جوگی ہو گئی ہئی۔کباڑی اِنھاں نے گھار ایہجوں ای کجھ مُداں آنا رئیا وت اوہ اندر نی گل زباناں تے گھن ای آیا،اس دِینے نی لالچی زہنیت آں جان کے زرینہ نا رشتہ منگ گھِدا تے نال ای صلا ح بی دے چھوڑی جے زرینہ واں اُسنی منگ بنا کے گھار بٹھا گھنے نالے دِینے آں ای لالچ بی دے چھوڑیس بئی جیہڑے پیسے اوہ کما کے دینی ہئی اس توں ودھ میں خرچا دینا رہساں۔دِینا پہلوں تاں حریان ہویا وت پیسیاں نا سن کے سوچاں چ پئے گیاکیوں جے اُساں دھیو تو ودھ اپنے بڈھیپے نی فکر ہئی۔
