پنجابی کویتا وریام سنگھ سندھو
1. شہید دا بتّ
نیویاں دھوناں تے تھڑکدے قدماں والے
ہزوم نوں ساہمنے تکّ کے
شہید دے بتّ نے
تڑکدے ہوٹھاں 'چوں کیہا:
میرے بتّ نوں تسیں،جے
بتّ بن کے ویکھدے رہنا
تاں مینوں بھنّ دیوو، توڑ دیوو،
تے مٹی 'چ ملا دیوو۔
جس مٹی 'چ میں
تلوار بن کے اگنا سی
تے دہکدے انگیار وانگوں
کالیاں راتاں 'چ
اگّ دا پھلّ بن کے سی کھڑنا
میرے بتّ دی چھانویں جو نیتا،
تہاڈیاں اکھاں 'چ
مٹھے زہر بھجے تیر
مار کے ہٹیا
اسے دے تیر کدی
میری چھاتی 'چ وجے سن
پر تسیں او بھولیو لوکو!
شبداں دا گیڑ
سمجھ نہیں پائے
سگوں اس نوں رتاں دے گیڑ وانگوں
سمجھ بیٹھے ہو۔
ایہو ہی لوک نے جو کسے گل وچّ،
کدی فانسی دا رسا نے پاؤندے
تے وقت بیت جاون 'تے
اوسے ہی گل وچّ
پھلاں دے ہار پاؤندے نے
ایہو ای ہتھ نے جنہاں میری
لہو بھجی مٹی دے زرے
پوٹیاں نال چن کے
مینوں کر لیا
دھرت توں اڈرا
تے تھپّ کے اوس مٹی نوں
میرے بتّ اتے
میری روح نوں اس دے کھولھ اندر
قید کر دتا
جتھے اوہ تڑپدی رہی
پھڑپھڑانؤندی رہی
تے ہر سال جلاد دے ہتھوں
شردھانجلی دے پھٹّ کھاندی رہی
ولکدی رہی، ویکھدی رہی
کہ میرے بولاں نوں
ملما لا کے
پستکاں وچّ قید کر دتا گیا سی
تے کیول سجاوٹ لئی
سجا دتی گئی سی
اجائب گھر وچّ
میری تلوار
تے تسیں سارے بنا دتے گئے ساؤ
چڑیا گھر دے جنور
جو ادوں توں لے کے ہن تکّ
ویکھدے پئے ہو
پتھر دیاں اکھاں نال
میرے پتھر دے بتّ ولے
پر میرے بتّ نوں تسیں
جے بتّ بن کے ویکھدے رہنا
تاں مینوں بھنّ دیوو، توڑ دیوو،
تے مٹی 'چ ملا دیوو۔
