سوارتھی دیؤ آسکر وائلڈ
کاوَ روپ کرمجیت سنگھ گٹھوالا

ایہہ رچنا اؤسکر وائلڈ دی انگریزی کہانی
'The Selfish Giant' تے آدھارت ہے)

چھٹی دی جد گھنٹی وجدی بچے بھجے آؤندے ۔
دیؤ دے باغ 'چ سارے رلکے پوری دھم مچاؤندے ۔
بہت ہی وڈا باغ سی اوہ نالے سی منموہنا ۔
اینا سندر دھرتی اتے کوئی باغ نہیں ہونا ۔
سندر گھاہ وچھی ہوئی سی پھلّ کھڑے سن سارے ۔
گھاہ وچوں پھلّ ایداں جھاکن ضداں ہون ستارے ۔
باراں بوٹے آڑوآں دے سن جدوں بسنت سی آؤندی ۔
سوہنے پھلّ گلابی سی اوہ اوہناں اتے کھڑاؤندی ۔
پتجھڑ آکے پھل پکاؤندی پھل وی اینے مٹھے ۔
ایہو جہے پھل کدی کسے نے ہون نہ کدھرے ڈٹھے ۔
پنچھی رکھاں اتے بہکے مستی وچ سن گاؤندے ۔
بچے سن کے گیت اوہناں دے اپنی کھیڈ بھلاؤندے ۔
"اسیں ایتھے کنے خوش ہاں" اک دوجے نوں کہندے ۔
سارا دن اسے باغ وچ کھیڈدے ہسدے رہندے ۔

واپس دیؤ آیا اتھوں جتھے اوہ گیا سی ۔
کورنش اوگر دوست کولے جا کے اوہ رہا سی ۔
عینی چھوٹی گل بات سی ستیں سالیں مکی ساری ۔
تاہیں اوہنے گھر مڑن دی کیتی کاہلی بھاری ۔
قلعے وچ آکے ویکھے اوہنے جد باغ وچ بچے ۔
بھاری آواز 'چ پچھن لگا،"کی کردے ہو اتھے ؟"
دیؤ دی اچی 'واز سندیاں بچے ڈردے مارے بھجے ۔
"میرا اپنا باغ ہے میرا اپنا ایہہ جاندے سبھے ۔
میتھوں بناں ایس باغ وچّ کھیڈ کوئی نہیں سکدا ۔"
باغ دوآلے کوٹ مار اس روکیا سبھ دا رستہ ۔
دروازے دے اتے اسنے ایہہ نوٹس لکھ لایا،
'ایتھوں لنگھن والے اتے جاویگا کیس چلایا ۔'

کنا سوارتھی دیؤ سی اوہ ایہہ جان لؤ سارے ۔
بچیاں لئی نہ جگہ سی کوئی کھیڈن کتھے بچارے ۔
سڑک دے اتے کھیڈن جد وی ٹھیڈے کھا کھا ڈگن ۔
اڈ دھوڑ چہریاں اتے پیندی روڑے پیریں وجن ۔
چھٹی ہون تے کوٹ دوآلے، بچے سی گھمدے رہندے ۔
"اسیں اتھے کنے خوش ساں،" اک دوجے نوں کہندے ۔

بسنت آ گئی چارے پاسیں پھلاں مہک کھنڈائی ۔
رکھاں اتے بہہ پنچھی گاون پوری رونق لائی ۔
صرف دیؤ دے باغ وچّ سی سردی ڈیرے لائے ۔
بچہ نہ کوئی اتھے دسے کیوں کوئی پنچھی گائے ۔
سوہنے جہے نکے پھلّ نے گھاہ وچوں سر چکیا ۔
بچیاں دی تھاں نوٹس-بورڈ ویکھ کے دھرتی لکیا ۔
دو جنے بسّ خوش سن پورے اک برف تے دوجا ککر ۔
"بسنت تاں آؤنا بھلّ گئی اے،" بیٹھ ماردے جکڑ ۔
"آپاں ایتھے سارا سال رہانگے ایہی اپنی مرضی ۔"
برف نے پوائی سارے گھاہ نوں پوری چٹی وردی ۔
ککر نے سبھ رکھاں تائیں، چاندی رنگ کرایا ۔
پھیر اوہناں نے اتر والا، ٹھنڈھا پون بلایا ۔
پھراں وچ اوہ لپٹیا ہویا زور زور دی گجے ۔
ہر چیز سی ٹٹّ بھجّ جاندی جس وچ جا اوہ وجے ۔
دھونئیندانیاں ساریاں اسنے ایدھر اودھر کھنڈائیاں ۔
"ایہہ تاں بڑی کمال جگہ ہے" نالے پائے دہائیاں ۔
"آپاں ہن ایتھے کیوں نہ گڑیاں تائیں بلائیے ؟"
"تسیں بلاؤں اسیں نہ آئیے، کیوں نہ دسو آئیے ۔"
گڑے آ گئے سدا سنکے کھورو سی بہتا پاؤندے ۔
ہر روز ہی تنّ گھنٹے اوہ قلعے دی چھت ہلاؤندے ۔
باغ اندر اوہ دوڑاں لاؤندے ضداں اتھرے منڈے ۔
رکھ باغ دے بہتے اوہناں ٹاہنیاں سنے مرنڈے ۔
سلیٹی جہے گھسمیلے رنگ دے اسنے کپڑے پائے ۔
ساہ لوے تاں اےداں لگے جیوں کوئی برف چھہائے ۔
کھڑکی وچوں باہر ویکھدا دیؤ ایہہ سوچیں جاوے،
'سمجھ نہ لگے بسنت ایتکی عینی دیری کیوں لاوے ۔
مینوں پر امید ہے پوری ایہہ موسم وی بدلیگا ۔
باغ میرے دا بوٹا بوٹا پہلاں جیوں مہکیگا ۔'
بسنت رتّ مڑکے نہ آئی ناہی آئی گرمی ۔
موسم نے کوئی اپنے ولوں نہ وکھائی نرمی ۔
پتجھڑ آئی سارے باغیں پھل سنہری دتے ۔
دیؤ دے باغ گئی پر پھر مڑ آئی پچھے ۔
"کنا سوآرتھی دیؤ ہے ! کیوں ایتھے پھل لاواں ۔
باغ اپنے پین نہ دندا بچیاں دا پرچھاواں ۔"
دیؤ دے باغ ہمیشہ سردی ٹھنڈھی ہوا تے ککر ۔
برف گڑے رلکے سبھ نچن، پایا باغے ستھر ۔
اک دن سویرے دیؤ جاگدا ہی سستا رہا سی ۔
باہروں مٹھا سنگیت آ کے اسدے کنّ پیا سی ۔
اسدے کنیں اس سنگیت نے عینی مصری گھولی ۔
شاہی ساجندیاں دی جاپی اسنوں جاندی ٹولی ۔
چھوٹا جیہا لنٹ پنچھی ہیکاں پیا لگاوے ۔
باہر بیٹھا کھڑکی دے اپنی سر 'چ گاوے ۔
کوئی سنگیت سنیاں دیؤ نوں کئی سال سی لنگھے ۔
تاہیؤں پنچھی دے بول اوسنوں لگے سن اینے چنگے ۔
گڑیاں نے نچنا چھڈیا ہوا دہاڑ وی بھلّ گئی ۔
باہروں مٹھی سگندھی آ کے کمرے دے وچ گھل گئی ۔
دیؤ سوچدا آخر نوں ہے رتّ بہار دی آئی ۔
میں وی باہر جا کے پاواں استے جھاتی کائی ۔
باہر آ تکیا اسنے بہت کمال نظارہ ۔
پنچھیاں پھلاں نال ٹہکے باغ اوسدا سارا ۔
کندھ وچ کتے موری ہوئی بچے اندر وڑ گئے ۔
ہسن گاون مارن چھالاں رکھاں اپر چڑھ گئے ۔
بچے خوش تے رکھ وی خوش ہو لگے خوشی مناون ۔
شاخاں پھلاں نال لدیاں بچیاں اتے ہلاون ۔
پنچھی پئے اڈاریاں لاون گیت خوشی دے گاون ۔
پھلّ گھاہ دے وچوں جھاکن لگے مہک لٹاون ۔
سارے باغ نظارہ سندر اک کھونجے سردی بھاری۔
نکا اک بچہ کھڑا اس کھونجے رووے زارو زاری ۔
چھوٹا سی اوہ بچہ بہتا اپر چڑھیا نہ جاوے ۔
روندا روندا اوہ رکھ دوآلے چکر لائیں جاوے ۔
رکھ دے اپر ہوا دہاڑے برف تے ککر ڈھکیا ۔
ہولی ہولی آکھے، "پیارے بچے اتے چڑھ آ ۔"
جناں ہو سکیا اوہنے ٹاہنیاں ہیٹھ نوائیاں ۔
بچے دیاں چھوٹیاں باہواں اوہناں تکّ نہ آئیاں ۔

ایہہ نظارہ ویکھ دیؤ دا دل پسیج گیا سی ۔
"کناں میں سوارتھی ہاں !" اسنے مونہوں کیہا سی ۔
"ہن میں ایہہ جان گیاں بسنت کیوں نہ آئی ۔
بناں بچیاں ایتھے اوہنوں خوشی نہ دسی کائی ۔
ہن میں جا کے چھوٹا بچہ اپر رکھ بٹھاواں ۔
استوں بعد باغ دوالیوں ساری کندھ گراواں ۔
میرا باغ میدان بنیگا بچے رل کھیڈن جتھے ۔"
دیؤ نوں سی افسوس بہت اپنے کیتے اتے ۔
اتر پوڑیاں ہولی ہولی دروازہ پھر کھولھیا ۔
باہر باغ وچ آیا پر نہ مونہوں بولیا ۔
بچیاں ویکھیا ڈردے مارے ادھر ادھر بھجے ۔
اوہی پروہنے پہلاں والے باغ اندر آ گجے ۔
چھوٹا بچہ رہا کھلوتا اس نہ دیؤ نوں تکیا ۔
ہنجھو بھریاں اکھاں سن تاہیں اوہ ویکھ نہ سکیا ۔
سہجے سہجے چوری چوری دیؤ اس پچھے آیا ۔
پیار نال چکّ بچے نوں رکھ دے اتے بٹھایا ۔
رکھ تے پنچھی چہکن لگے پھلّ بہار لے آئی ۔
بچے نے باہاں پھیلائیاں دیؤ نوں گلوکڑی پائی ۔
منہ متھا اسدا چمّ کے بہت پیار سی کیتا ۔
دیؤ نوں جاپے ضداں اسنے امرت دا گھٹّ پیتا ۔
دیؤ نوں بدلیا ویکھ کے بچے، واپس بھجے آئے ۔
بسنت بھلا کیوں پچھے رہندی نالے اوہنوں لیائے ۔
دیؤ آکھدا، "بچیو، ہن باغ تساں دا سارا۔
لے کے اسنے وڈا کہاڑا کوٹ گرایا بھارا ۔
باراں وجے منڈی ولّ جاندے لوکی باغ نوں تکن ۔
دیؤ نال بچے پئے کھیڈن نہ اکن نہ تھکن ۔
اینا سندر باغ اوہناں نوں کدھرے نظر نہ آوے ۔
جیوں جیوں باغ نوں ویکھن ہور تانگھ ودھ جاوے ۔
شام پئی جد سارے بچے ملن دیؤ نوں آئے ۔
دیؤ پچھدا، "چھوٹا ساتھی، کتھے ہو چھڈّ آئے ؟"
بچے کہندے، "پتہ نہیں اوہ پہلوں چلا گیا اے ۔"
"کل ضرور اوہ کھیڈن آوے اسنوں دسّ دیا جے ۔"
بچیاں دسیا، "کتھے رہندا سانوں پتہ نہ کائی ۔"
ایہہ سندیاں دیؤ دے من وچ بہت اداسی چھائی ۔
چھٹی ہندیاں سار ہی بچے باغ ولّ بھجے آون ۔
آپ وی کھیڈن نالے دیؤ نوں اپنے نال کھڈاون ۔
پر چھوٹا بچہ پھیر دوبارہ کدے باغ نہ آیا ۔
دیؤ نوں جاپے ضداں اسنے اپنا کجھ گوایا ۔
سارے بچیاں اتے دیؤ نوں پیار بڑا سی آؤندا ۔
مڑکے چھوٹا بچہ آوے دل اس دا پر چاہندا ۔

سماں بیتیا دیؤ سی کمزور تے بڈھا ہویا ۔
بچے کھیڈن پر اس توں کول نہ جائے کھلویا ۔
اپنے بیٹھن نوں اسنے آرام کرسی بنوائی ۔
کدے باغ کدے اوہ بچے تکے پوری نیجھ لگائی ۔
"باغ وچّ نے پھلّ بڑے ہی سندر تے منموہنے ۔
پر بچیاں جہے دنیاں اندر کوئی پھلّ نہ ہونے ۔"
سردی دی رتّ وی ہن اسنوں بری نہیں سی لگدی ۔
رتاں دی ایہہ ادلا بدلی ہے قدرت دی مرضی ۔
سردیاں وچ بسنت رتّ جا گھر اپنے سوں جاوے ۔
تھکے پھلّ آرام پئے کردے ضداں من نوں بھاوے ۔
سردی دی اک صبح نوں دیؤ کپڑے پائیں جاوے ۔
باہر ولّ جو اسنے تکیا سچ نہ اسنوں آوے ۔
کھونجے والا رکھ سی پورا چٹے پھلاں نال بھریا ۔
شاخاں سبھ سنہری دسن پھل چاندی رنگ کریا ۔
چھوٹا بچہ رکھ ہیٹھ کھلوتا جو سی سبھ توں پیارا ۔
خوشی نال دیؤ بھجا جاوے بھاویں سریر سی بھارا ۔
چھیتی نال گھاہ توں لنگھدا کول بچے دے آیا ۔
ونہدیاں ہی بچہ اسنے چہرہ لال بنایا ۔
کلاں دے نشان پئے سن اسدیاں تلیاں اتے ۔
دو ہتھاں 'تے دو پیراں 'تے نشان سی اسنے تکے ۔
"کیہنے تینوں زخمی کیتا ایڈا حوصلہ کسدا ؟
وڈی تلوار لجا کے میں وڈھاں جا سر اسدا ۔"
"ایہہ زخم پیار دے نے،" بچے اوہنوں سنایا ۔
ایہہ سندیاں عجب جیہا ڈر من اوسدے چھایا ۔
"کون ایں توں ؟" پھر اسنے، بچے کولوں پچھیا ۔
ایہہ کہندیاں سار دیؤ اسدے اگے جھکیا ۔
بچے منہ مسکان آ گئی جد اس دیؤ نوں ڈٹھا ۔
"اک واری توں باغ اپنا کھیڈن لئی سی دتا ۔
ہن میں تینوں سورگ لجانا جو باغ ہے میرا ۔
اج توں بعد سدا لئی اوتھے ہونا تیرا وسیرا ۔"
اگلے دن بچیاں ویکھیا دیؤ پیا سی مویا ۔
چٹے پھلاں دی چادر نال سارا ڈھکیا ہویا ۔