Swarthi Dio
سوارتھی دیؤ آسکر وائلڈ
سکولوں آؤن ویلے روز شام نوں بچے اس دیؤ دے باغ وچّ جا کے کھیڈیا کردے سن ۔
بہت سندر باغ سی، مخملی گھاہ والا ! گھاہ وچّ تھاں تھاں تاریاں دی طرحاں رنگین پھل جڑے سن اتے اس وچّ باراں آڑوآں دے درخت سن جنہاں وچّ بسنت وچّ گلابی ڈوڈیاں لگدیاں سن اتے پتجھڑ وچّ رسدار پھل ۔ ٹاہنیاں تے بیٹھکے چڑیاں انا مٹھا سریلا گاؤندیاں سن کہ بچے کھیل روک کے اوہناں نوں سنن لگدے سن ۔
اک دن دیؤ ودیش توں پرط آیا ۔ اوہ اپنے متر نوں ملن گیا سی اوہ اتھے ستّ سال تکّ رک گیا سی ۔ ستّ سال تکّ گلاں کردے رہن دے بعد اوہناں دیاں گلاں ختم ہو گئیاں ( کیونکہ اسنے تھوڑہیاں جہیاں گلاں تاں کرنیاں سن،بہتا کجھ کہن کہاؤن والا تاں اوہناں کول ہے نہیں سی ) اتے اوہ اپنے گھر پرط آیا ۔ جدوں اوہ آیا تاں اسنے باغ وچّ بچیاں نوں اودھم مچاؤندے ہوئے ویکھیا ۔
‘‘اوئے بدمعاشو ! تسیں اتھے کی کر رہے ہو ؟ ‘‘اسنے چنگھاڑ کے پچھیا ۔ منڈے ڈر کے بھجّ گئے ۔
‘‘میرا باغ میرا باغ ہے ۔ کوئی بےوقوف وی اسنوں سمجھ سکدا ہے ؟ ‘‘اس لئی اسنے اسدے چارے پاسے اچی جہی دیوار کروائی اتے پھاٹک اتے اک تختی لٹکا دتی جس اتے لکھیا سی کہ – ‘عامَ رستہ نہیں ہے ۔’
ہن بیچارے بچیاں دے کھیڈن لئی کوئی جگہ نہ رہِ گئی ۔ اوہ سڑک اتے کھیڈن لگے پر سڑک اتے نکیلے پتھر چبھدے سن اس لئی جدوں اوہناں نوں چھٹی ہو جاندی سی تاں اوہ اس اچی دیوار دے چکر لگاؤندے سن ۔
اسدے بعد بسنت آیا اتے سارے باغاں وچّ چھوٹیاں – چھوٹیاں چڑیاں چہکن لگیاں اتے نویں ٹوسے پھٹن لگے ۔ پر اس دیؤ دے باغ وچّ اجے وی سیال سی ۔ اس وچّ کوئی بچے نہیں سن اس لئی چڑیاں گاؤن لئی اچھک نہیں سن اتے درخت پھلنا بھلّ گئے سن ۔
اک وار اک پھلّ گھاہ وچوں سر کڈھ کے اپر جھاکیا، پر جدوں اسنے اوہ تختی ویکھی تاں اسنوں انا دکھ ہویا کہ اوہ شبنم دے ہنجھو کیردا ہویا پھر زمین وچّ سون چلا گیا ۔
ہاں، برف اتے پالا بے حدّ خوش سن – – ‘‘بسنت شاید اس باغ نوں بھلّ گئی ہے—ہن آپاں سال بھر اتھے رہانگے ۔ ‘‘اوہناں نے اتری دھرو دیاں برفیلیاں نھیریاں نوں وی بلا لیا اتے اوہ وی اتھے آ گئیاں ۔
‘‘واہ ! کویں دی چنگی جگہ ہے’’ نھیری نے کیہا – ‘‘اتھے گڑیاں نوں وی سدّ لیا جاوے تاں کویں رہے ! ‘‘اتے گڑے وی آ گئے ۔
‘پتہ نہیں اجے تکّ بسنت کیوں نہیں آئی ؟ ‘سوارتھی دیؤ نے سوچیا – اسنے کھڑکی وچّ بیٹھکے ٹھنڈے سفید باغ ولّ ویکھیا – ‘ہن تاں موسم بدلنا چاہیدا ہے ! ‘
لیکن بسنت نہیں آئی اتے نہ گرمی – پتجھڑ وچّ ہر باغ وچّ سنہلے پھل لمکن لگے – پر دیؤ دے باغ دیاں ٹاہنیاں خالی سن ۔
‘‘اوہ بہت سوارتھی ہے، ‘‘پتجھڑ نے کیہا – اتے اتھے ہمیشہ سیال رہا – اتے نھیری، برف اتے گڑیاں دے نال کوہرا برابر چھایا رہا ۔
اک دن سویرے جدوں دیؤ آیا تاں اسنوں بہت آکرشک سنگیت سنائی دتا ۔ انی مٹھی سی اوہ آواز کہ اسنے سمجھیا راجے دے باجے والے ایدھر توں گاؤندے ہوئے نکل رہے ہن ۔ پر اصلوں اسدی کھڑکی دے کول اک رکھ دی ٹاہنی اتے بیٹھکے اک چڑی گیت گا رہی سی ۔ کسے وی پنچھی دے گیت نوں سنیاں اسنوں انے دن گزر گئے سن کہ اوہ اسنوں سورگی سنگیت سمجھ رہا سی ۔ اتے کھلھی کھڑکی وچوں سنگیت دیاں لہراں اسنوں چمّ جاندیاں سن ۔
‘‘میں سمجھدا ہاں بسنت آ گئی ہے، ‘‘دیؤ نے کیہا اتے بستر توں اچھل کے باہر جھاکن لگا ۔
اسنے اک حیرانی بھریا درش ویکھیا – دیوار دے اک چھوٹے جہے چھید وچوں بچے اندر وڑ آئے سن اتے درخت دیاں شاکھاواں اتے بیٹھ گئے سن ۔ درخت بچیاں دا سواگت کرن وچّ انے خوش سن کہ اوہ پھلاں نال لد گئے سن اتے لہراؤن لگے سن ! چڑیاں خوشی نال پھدک – پھدک کے گیت گا رہیاں سن اتے پھل گھاہ وچوں جھاتیاں مار مار ہسّ رہے سن ۔
پر پھر وی اک کھونجے وچّ اجے سیال سی ۔ اتھے اک بہت چھوٹا بچہ کھڑا سی ۔ اوہ انا چھوٹا سی کہ اس توں ٹاہنی تکّ پہنچیا نہیں جاندا سی – اس لئی اوہ روندا ہویا گھم رہا سی ۔ درخت برف نال ڈھکیا سی اتے اس اتے اتری ہوا وگ رہی سی ۔
‘‘پیارے بچے، چڑھ آؤ ! ‘‘درخت نے کیہا اتے ٹاہنی جھکا دتی پر اوہ بچہ بہت چھوٹا سی ۔
اوہ درش ویکھکے دیؤ دا دل پگھل گیا ۔ ‘میں کنا سوارتھی سی ! ‘اسنے سوچیا، ‘ایہی کارن سی کہ ہن تکّ میرے باغ وچّ بسنت نہیں آئی سی ؟ میں اس بچے نوں درخت اتے چڑھا دیوانگا، ایہہ دیوار تڑوا دیوانگا اتے پھر میرا باغ ہمیشہ لئی بچیاں دا کھیڈ دا میدان بن جائیگا ! ‘
اوہ ہیٹھاں اتریا اتے دروازہ کھولکے باغ وچّ گیا ۔ جدوں بچیاں نے ویکھیا تاں ڈرکے بھجے اتے باغ وچّ پھر سیال آ گیا ۔ پر اس چھوٹے بچے دیاں اکھاں وچّ اتھرو بھرے سن اتے اوہ دیؤ دا آؤنا نہیں ویکھ سکیا ۔ دیؤ چپچاپ پچھے توں گیا اتے ملک دیکے اسنوں چککے درخت اتے بٹھا دتا درخت وچّ جھٹپٹّ کلیاں فٹّ نکلیاں اتے چڑیاں پرط آئیاں اتے گاؤن لگیاں ۔ چھوٹے بچے نے اپنیاں چھوٹیاں بانہاں پھیلاکے دیؤ نوں چمّ لیا ۔ دوجے بچیاں نے وی ایہہ ویکھیا اتے جدوں اوہناں نے ویکھیا کہ دیؤ ہن کٹھور نہیں رہا تاں اوہ وی پرط آئے اتے اوہناں دے نال-نال بسنت دا ماحول وی پرط آیا ۔
‘‘ہن ایہہ باغ تہاڈا ہے، ‘‘دیؤ نے کیہا اتے اسنے پھاہڑا کہی لے کے اوہ دیوار ڈھاہ دتی ۔
دنبھر بچے کھیڈدے رہے اتے شام ہون ویلے اوہ دیؤ توں وداع لین آئے ۔ ‘‘پر تہاڈا اوہ نکا ساتھی کتھے ہے ؟ ‘‘اسنے پچھیا ‘‘اوہ جسنوں میں درخت اتے بٹھایا سی ! ‘‘دیؤ اسنوں پیار کرن لگا سی ۔
‘‘اسیں نہیں جاندے –اج اوہ پہلی وار آیا سی ۔ ‘‘
دیؤ بہت دکھی ہو گیا ۔
ہر روز سکول دے بعد بچے آکے دیؤ دے نال کھیڈدے سن ۔ پر اوہ چھوٹا بچہ پھر کدے نہیں وکھائی دتا ۔ اوہ سارے بچیاں نوں چاہندا سی پر اس نکے بچے نوں بہت پیار کردا سی !
ورھے گزر گئے اتے اوہ دیؤ بہت بڈھا ہو گیا ۔ ہن اک آرام کرسی ڈاہ کے بیٹھ جاندا سی اتے بچیاں دیاں کھیڈاں نوں ویکھیا کردا سی – ‘‘میرے باغ وچّ انے پھل ہن پر ایہہ زندہ پھل سبھ توں کومل تے سوہنے ہن ! ‘‘
اک دن ٹھنڈ دی سویرے اسنے اپنی کھڑکی دے باہر ویکھیا ۔ وچتر درش سی ۔ اسنے حیرانی نال اکھاں ملیاں ۔ دور کھونجے وچّ اک درخت سفید پھلاں نال ڈھکیا سی ۔ اسدیاں ٹاہنیاں سونے دیاں سن اتے اس وچّ چاندی دے دو پھل لٹک رہے سن اتے اسدے ہیٹھاں اوہ بچہ کھڑا سی ۔ اوہ پیارا نکا بچہ جسنوں اوہ پیار کردا سی ۔
دیؤ خوشی نال پاگل ہوکے بھجیا اتے بچے دے کول گیا پر جدوں کول اپڑیا تاں غصے نال چیخ اٹھیا – ‘‘کسنے تینوں زخمی کرن دی ہمت کیتی ؟ ‘‘کیونکہ بچے دیاں ہتھیلیاں اتے پیراں تے کراس دے نشان سن ۔
‘‘ایہہ کسنے کیتا ہے ؟ دسّ، میں اسنوں ہنے اسدا مزہ چکھاؤندا ہاں ! ‘‘
‘‘نہیں ! ‘‘بچے نے کیہا – ‘‘ایہہ پریم دے زخم ہن ! ‘‘
دیؤ شانت ہو گیا ۔
‘‘کون ہو تسیں ؟ ‘‘اسنے ڈر رلی شردھا نال پچھیا ۔ بچہ ہسیا اتے بولیا – ‘‘توں اک وار مینوں اپنے باغ وچّ کھیڈن دتا سی ۔ اج توں میرے باغ وچّ چل – اوہ باغ جسنوں لوک سورگ کہندے ہن ۔ ‘‘
جدوں دوپہر نوں بچے آئے تاں اوہناں نے ویکھیا کہ اس درخت دے ہیٹھاں چٹے پھلاں دی چادر لئیں بڈھا دیؤ اننت نیندر وچّ مست ہے ۔
