وڈا ڈاکٹر نانک سنگھ
(1)
دفتروں چھٹی ہوئی سی، بابو دینا ناتھ سوٹی ہلاؤندا ہویا گھر
ول جا رہا سی۔ جد اوہ منیاراں دے بازار وچوں لنگھیا تاں اس نوں
اپنے کاکے جگدیش دا خیال آیا جہڑا کھڈونیاں دا بڑا لوبھی
سی۔
اوہ اک منیار دی ہٹی اگے جا کھلوتا تے بہت سارے کھڈونیاں
وچوں اس نے اک جتّ والا کتا پسند کیتا۔ پیسے دوکاندار نوں دے،
کتا کھیسے وچ پا اوہ گھر ول ٹر پیا۔ سارے کھڈونیاں وچوں اس نے
جتّ والا کتا ہی کیوں پاسند کیتا، اس دا وی اک خاص کارن سی۔
جگدیش نوں شوق سی جاندار کھڈونیاں نال کھیڈن دا، پر دینا ناتھ نوں
منڈے دی ایہہ عادت پاسند نہیں سی۔
جد اوہ گھر پجا تاں تھڑے اتے اج وی اس نے جگدیش نوں اک
جاندار کھڈونے نال کھیڈدیاں ویکھیا۔ ڈاڈھا کولا، رشٹ پشٹ، تے گد
گدا کھڈونا، ایہہ اک بلی دا بچہ سی۔
بابو دینا ناتھ ولّ جگدیش دی پٹھّ سی، جس کرکے اوہ منہ
دھیان اپنی کھیڈے رجھا رہا۔ بلونگڑے دیاں اگلیاں لتاں نوں پھڑ کے
اوہ اس نوں سدھا کھڑا کرنا چاہندا سی، پر اوہ مڑ چہوں لتاں پرنے ہو
جاندا۔
بلونگڑا گھڑی مڑی اسدا منہ چمن لئی بوتھی چکدا، پر جگدیش
اس نوں دھکّ کے پرے کر دیندا سی۔ اخیر اک واری اس نے منڈے دا منہ چمّ
لیا۔
اپنی کھیڈ وچ جگدیش انا مست سی کہ اس نوں اپنی نکر
اتے جھگے دا وی خیال نہ رہا، جہڑے بلونگڑے دے چکڑ بھرے پنجیاں
نال ناس ہو رہے سن۔
پچھے کھلوتے بابو دینا ناتھ نے ایہہ سبھ کجھ دیکھیا اتے غصے نال
اسدا چہرہ تمتما اٹھیا۔ اس نے پیندیاں ہی اک خروے ہتھ نال
بلونگڑا اس توں کھوہ کے اک پاسے سٹّ دتا تے کہن لگا-'چھ ڈ نلیکا
اس بلا نوں۔ ویکھ تے صحیح، کی حالَ کیتا ای نویں کپڑیاں دا!''
پیو دے آؤن توں پہلاں جگدیش کجھ ہور ہی سوچ رہا سی۔ اوہ
اس خیال وچ سی کہ اپنے بابو جی دے آؤن 'تے اوہ اپنے اس نویں
دوست دی جان پچھان اس نال کراویگا تے باؤ اس نوں ویکھ کے بہت خوش
ہووےگا۔ پر پیو دے اس ورتاؤ نے اس دے اتشاہ نوں سلابا چڑھا دتا۔
اسنے اک سہمی نظر نال اپنے پیو ول تکیا تے پھر
پیار، ترس تے بے بسی دی نظر نال ویکھیا-کئیاں قدماں 'تے ڈگے پئے
اپنے بلونگڑے نوں۔
پتی دی کڑکوی آواز سن کے اندروں عما دیوی نکل آئی۔
اس نوں ویکھدیاں ہی بابو دینا ناتھ دا کرودھ اس اتے ورن لگا۔ اوہ اس
ولّ تک کے بولیا، ''توں کتنی بے سمجھ اے! تینوں پتہ نہیں بلیاں
کتیاں دے منہ دی ہواڑ تے ایہناں دے وال کنے خطرناک ہندے نے؟ ویکھدی
نہیں، کہڑے ویلے دا بلونگڑے نوں چمن ڈہا ہویا اے تے کپڑیاں دا
ستیاناس وکھرا کر چھڈیا سو! نالے ٹھنڈھ وچ اس ویلے تکّ باہر تھڑے
'تے بیٹھا ہویا اے!''
تناں ورھیاں دے بال نوں بابو دینا ناتھ اپنی عقل دے غزاں
نال مننا چاہندا سی، پر عما دیوی دے سینے وچ ماں دا دل سی۔ اوہ
بالاں دے سبھا توں ودھیرے جانو سی۔
عما دیوی پتی نوں کہن لگی-''ہچھا پھیر کی ہویا، اننجانا زو
ہویا، سارے بال اسے طرحاں ہندے نے کہ!''
دینا ناتھ ہور تیز ہو کے بولیا-''سارے بال تے ہوئے جنگلیاں
ان پڑھاں دے۔ اہے جہو گواراں دی صحبت وچ میں نہیں پین دینا چاہندا
منڈے نوں۔
پیو دا حکم پا کے جگدیش مجرم وانگ اس دے اگے اگے ٹر
پیا۔ اندر پہنچدیاں تائیں اس نے پیو دی اکھ بچا کے کئی وار
پچھانہ تکیا، پر بلونگڑا ہن اتھے نہیں سی۔
(2)
سبھ توں پہلاں اس دے کپڑے بدلائے گئے اتے اس توں بعد بابو
دینا ناتھ نے اس نوں پیار نال کچھڑ لیا۔ اسدا منہ چمدا ہویا
اوہ دل وچ اپنی سختی 'تے پچھتاؤن لگا۔ پر بچے دی اروگتا
لئی اس نوں ایہہ سبھ کجھ کرنا ہی پینا سی۔
جگدیش اس دی گود وچ بیٹھا سی، پر اگے وانگ خوشی خوشی نہیں،
سگوں ڈاڈھا بیقل جیہا ہو کے۔
بابو دینا ناتھ نوں کھڈونے دا چیتا آ گیا۔ اس نے جھٹّ ٹنگے ہوئے
کوٹ دی جیب وچوں جتّ والا کتا کڈھ کے جگدیش نوں پھڑا دتا۔
کتا بڑا سوہنا سی، پر جگدیش نوں اس پاسوں کوئی خوشی نہ مل
سکی۔ اوہ اس نوں ویکھ کے خوش ہونا چاہندا سی، پر بلونگڑے دا دھیان سگوں
اس نوں ودھیرے بے چین کری جاندا سی۔
راتیں سون لگیاں اس نے کتے نوں اپنے نال ہی پنگھوڑے تے
سوایا۔
اس ویلے سارے ستے ہوئے سن۔ کیول جگدیش ہی اپنی وچھائی 'تے
لیٹیا کسے دی یاد وچ مگن سی۔ تھوڑی دیر بعد اوہ اٹھ کے بیٹھ
گیا تے سراندی پئے کتے نوں چکّ کے تے اس نوں اگلیاں لتاں توں پھڑ کے
کھڑا کرن لگا۔ پر ایہہ بلونگڑا وانگ شرارتاں نہیں سی کردا، نہ ہی
اسدا منہ چمن نوں ہمبھلے ماردا سی۔ ارتھات بلونگڑے دیاں جنہاں
حرکتاں کرکے جگدیش نوں غصہ آؤندا سی، اوہ اس کتے وچ نہیں سن۔
پر پھر وی جگدیش نوں ایہہ چنگا نہیں سی لگدا۔ اوہ چاہندا سی ایہہ وی
بلونگڑے وانگ شرارتاں کرے تے اس دے بدلے اس نوں اوہو جیہا غصہ آوے۔
پر ایہہ نہ ہو سکیا۔
ہولی ہولی اس نوں اس کتے پاسوں نفرت ہون لگی۔ تے تھوڑے چر
بعد اس نے کتے نوں چکّ کے ہیٹھاں سٹّ دتا۔
اوہ لما پے گیا تے پیا پیا سوچن لگا-''کی ہن اوہ نہیں
آویگا؟ کی باؤ جی دے ورتاؤ توں اوہ میرے نال وی غصے ہو جائیگا؟
اس ویلے اوہ کتھے ہووےگا-کی کردا ہووےگا؟ شاید کتوں ہنے ہی آ
نکلے-شاید ہنے ہی اس دی مٹھی مٹھی میاؤں میرے کنی آ پوے!''
اس دے نال ہی اس نوں اک ہور خیال آیا۔ اس نوں خیال
آ گیا اپنے گانڈھیاں دے کتے جیک دا، جہڑا بلیاں نوں ویکھ کے
کھان نوں پیندا سی۔
اوہ سوچن لگا-ساڈے گھر وی تاں اس ویلے کتا موجود اے۔ اس دے
ہندیاں بلونگڑا ساڈے گھر نہیں آ سکیگا۔
اس نے کمرے وچ ویکھیا۔ بجلی دے چانن وچ اوہی جتّ والا
کتا اک نقرے پیا دسیا۔
اوہ اچھوپلا پنگھوڑے چوں اتریاں تے جا کے کتے نوں چک لیایا،
اک پاسے پرانے کپڑے کٹھے ہوئے پئے سن۔ اس نے کتے نوں اوہناں کپڑیاں
تھلے نپّ دتا تے پھیر اپنے بسترے 'تے آ لیٹیا۔
ہن اوہ بڑی بے صبری نال بیٹھا بیٹھا بلونگڑے دی اڈیک کرن
لگا۔ اسے اڈیک دے سمیں اس نوں ایوں انوبھوَ ہون لگا جیکن بلونگڑا
اس دے آس پاس آؤنا چاہندا ہے، پر جتّ والا کتا گھڑی مڑی
کپڑیاں ہیٹھوں نکل کے اس نوں نسا دیندا ہے۔
اوہ پھر اٹھیا 'تے کتے نوں کپڑیاں ہیٹھوں کڈھ لیایا۔ پھر
سہج نال اس نے باری دا کنڈا کھولھیا تے کتے نوں سیکھاں ول دی دھکّ کے
باری توں باہر سٹّ دتا۔
سٹّ تاں اس نے دتا، پر اس نال وی اس دی تسلی نہ ہو سکی۔
گسوں اسدا توکھلا ہور ودھ گیا۔ کارن؟ کتا ہن بالکل بوہے دے لاگے
گلی وچ بیٹھا ہووےگا تے اس ظالم نے کد بلونگڑا اندر آؤن دینا
ہے۔
اسے بے چینی وچ اوہ پتہ نہیں کنا چر چھٹپٹاندا رہا تے
اخیر اس نوں نیند آ گئی۔
(3)
''ہیں جی، تساں باری نہیں سی بند کیتی؟'' پربھات ویلے نال اماں
دیوی نے پاسہ پرتیاں ہویاں پتی نوں کیہا-''کڈی ٹھنڈھی وا آؤن ڈہی
ہوئی اے۔''
بابو دینا ناتھ نے رجائی چوں اٹھ کے ویکھیا-باری کھلی ہوئی سی،
پر اوہ حیرانی نال سوچن لگا اس نوں تاں میں آپ بند کرکے ستا ساں۔
اس توں بعد دوویں اٹھ بیٹھے۔ اوہناں نوں بڑا فکر ہون لگا جو
باری کس طرحاں کھل گئی۔ جھٹّ پٹّ اوہناں نے اٹھ کے صندوقاں ٹرنکاں دے جندرے
ٹوہنے شروع کر دتے۔ سبھ کجھ جیوں دا تؤں سی۔ کوئی اندر آؤندا تاں
خالی کس طرحاں چلا جاندا۔ تے نالے بابو دینا ناتھ اپنے ہتھیں باری دا
کنڈا اڑا کے ستا سی۔ باہرلا بوہا ویکھیا۔ اوہ وی جیوں دا تؤں بند
سی-کنڈا اندروں وجا ہویا سی۔
بابو دینا ناتھ نے بوہا کھولھ کے باہر گلی وچ جھاتی ماری تاں سبھ
توں پہلاں اوہی کلھ دا لیاندا ہویا جتّ والا کتا اس دی نظری
پیا۔
اس نوں سمجھن وچ چر نہ لگا کہ ایہہ جگدیش دی ہی کارستانی
ہے۔ منڈے دی بے سمجھی اتے اس نوں کھجھ آئی، پر جگدیش ستا پیا سی، اس
لئی بابو دینا ناتھ غصہ پی گیا۔ ہاں، جے کدے جاگدا ہندا، تاں ضرور دو
چار جھڑکاں تے اک ادھ چپیڑ اوہ کھاندا۔
پر عما دیوی نے جد پتی دی زبانی ایہہ گلّ سنی تاں اس دے
بلھاں چوں ہاسہ نکل گیا۔
بوہے باریاں بند کرکے جد دینا ناتھ لما پین لگا تاں اس دی
نظر جگدیش دے پنگھوڑے 'تے پئی۔ بلونگڑا جگدیش دی بانہہ وچ سر دیئی
گھر گھر کر رہا سی تے ستے ہوئے جگدیش دا ہتھ سہجے سہج اس دی پٹھ
'تے پھر رہا سی۔ جگدیش دے چہرے اتے اس ویلے مسکراہٹ کھیڈ رہی سی۔
''ہیں! بدذات پھر آ وڑیا!'' کہندیاں کہندیاں دینا ناتھ
نے جگدیش دی بانہہ وچوں بلونگڑا کھچّ لیا۔ اس دے نال ہی جگدیش
جاگ پیا، اس نے اپنے بونگے نوں ویکھیا، پر وچھوڑے دے ویلے۔ ملاپ
دیاں سنہری گھڑیاں کویں بیت گئیاں، اس دا اس نوں کوئی پتہ نہیں۔
اسنے ارمان بھری نظر نال اپنی نگھی بانہہ وچوں بلونگڑے نوں کھچی دا
ویکھیا-مانو اس نے سینے وچوں دل نوں کھچیدا ویکھیا۔
اسنے چاہیا کہ جھٹ پٹ اٹھ کے پیو پاسوں اپنے بونگے نوں کھوہ
ولے، پر پیو دیاں لال لال اکھاں تے غصے بھریا چہرہ ویکھ کے اس دے
دل دیاں دل وچ ہی رہِ گئیاں۔
بلونگڑے نے تاں نہوندراں دی مدد نال اپنے غصے نوں کسے حد
تکّ پرگٹ کیتا، پر جگدیش وچارا اپنے پریتم وچھوڑے نوں کسے طرحاں
وی ظاہر نہ کر سکیا۔
عما دیوی نے بتھیرا روکیا، واسطے پائے، پر دینا ناتھ نے اک
نہ منی۔ اس نے جھٹ پٹ نال دی کوٹھڑی وچوں نوکر منڈے نوں آواز دتی۔
نوکر آیا تے دینا ناتھ نے بلونگڑا اس نوں پھڑاندیاں ہویا
کیہا-''جاہ اس نوں سہروں باہر گندے نالے توں پار چھڈّ کے آ۔''
''باؤ جی، میرا بونگا!'' بڑی درد بھری آواز وچ جگدیش دے
مونہوں نکلیا۔
بابو دینا ناتھ نوں اس اتے اک تاں اٹھا آنیاں دے
کھڈونے دا غصہ سی، اتوں اس دا ایہہ پاگلپنا کہ بلونگڑے دے منہ نال
منہ جوڑ کے پتہ نہیں کنے چر توں ستا رہا۔ اس نے اک ہولا جیہا
تھپڑ جگدیش دے سر 'تے مار کے کیہا-''چپّ کرنا ایہہ کہ نہیں؟ بونگے دا
بچہ! خبردار جے مڑ کے ایہدا ناں لیا تے!''
عما دیوی پاسوں منڈے دی حالت دیکھی نہ گئی۔ اوہ گڑ گڑا کے
بولی-''رہن دیو سو جھٹ پل، کیوں منڈے دا دل توڑدے او'
پر دینا ناتھ دے دل 'تے اس دا کوئی وی اثر نہ ہویا۔ اوہ
بچے دی صحتَ بدلے سبھ کجھ سہن نوں تیار سی۔ گھرک کے اس نوں کہن
لگا-''تونہیؤ تے بہتا اس نوں سرے چڑھا چھڈیا اے۔ توں منڈے نوں ضرور
بیمار کر کے رہنا اے! تینوں اک واری جو سمجھایا اے، بلیا کتے نرا
بیماری دا گھر ہندے نے۔'' پھر نوکر ولّ تکّ کے کہن لگا-''لے جا اوئے
منڈیا چھڈّ آ اس نوں چھیتی جاہ۔''
جگدیش نوں جے ہور کسے کارن دھپا پیندا تاں اوہ چھت سر 'تے چکّ
لیندا، پر اس ویلے اوہ کسکیاں تکّ نہیں۔ سگوں اجیہی نظر نال پیو
ولّ تکن لگا، مانو اس نے کوئی بڑا بھاری قصور کیتا ہے۔ اسنے اپنے
پیارے بلونگے لئی شہر نکالے دا حکم سنیا تے کلیجہ مسوس کے رہِ
گیا۔ جد بونگے نوں اس نے اک واری نظر بھر کے ویکھنا چاہیا، پر سر
'تے پیو نوں کھڑا ویکھ کے اکھاں نہ چکّ سکیا۔ اخیر جد سارا تان لا کے
اس نے نظر پھیری وی، تاں اس دا بونگا اتھے نہیں سی-اس دے پنُ نوں ہوتا نے
دور پہنچا دتا سی۔
سارا دن جگدیش اداس رہا۔ اوہ گھڑی مڑی کسے بہانے گلی
دا موڑ بھؤں کے بازار دے سرے تیک جاندا تے جتھے تک اسدی نظر جا
سکدی سی، بازار دے دہاں سریاں نوں ویکھدا۔ پر ہر واری اس نوں نراش ہی
مڑنا پیندا۔
جگدیش نوں پکا وشواش سی کہ رات نوں اس دا بونگا کلھ وانگ
آ نکلیگا۔ کلھ دی بابت اس نوں گھڑی مڑی افسوس ہندا کہ اوہ کیوں
نہ جاگدا رہا، تاں جو جنا چر بونگا اس دے نال رہا سی، اوہ رجّ کے
اس نوں پیار تاں کر لیندا۔
اخیر اس نے فیسلاں کر لیا کہ اج ساری رات نہیں سوانگا۔
ذرا کو اسدی اکھ لگن لگدی تاں اوہ جھٹپٹ سچیت ہو جاندا تے
مڑ مڑ بسترے دے سجے کھبے ہتھ ماردا تے کدے کمرے وچ نظر دڑاندا۔
ستیاں ستیاں کسے ویلے اس دے کناں نوں 'میاؤں' دا بھرم جیہا پیندا تے
اوہ جھٹ اٹھ کے بیٹھ جاندا جد اس نوں سمجھ آؤندی کہ ایہہ تاں کوئی ٹڈی
ٹی ٹی کر رہی ہے، اتھوا اس دے ستے ہوئے بابو جی دے ساہ لین دی آواز ہے۔
اس دی ایہہ رات لگپگ ساری ہی بڑی بے آرامی نال بیتی۔
(4)
وڈے ویلے جگدیش اپنے نیت سمیں جاگیا۔ عما دیوی نے جد
اس نوں جگایا تاں اس نوں پتہ لگا کہ جگدیش نوں پنج پٹھّ بخار
چڑھیا ہویا ہے۔
بابو دینا ناتھ اج ساری رات دفتر وچ بیچین جیہا رہا۔ اس
نوں مڑ مڑ کے ایہو خیال آؤندا کہ منڈے نوں بھاویں بلونگڑے نے ہی بیمار
کر دتا ہووے۔ عما دیوی اتے اس نوں گھڑی مڑی غصہ آؤندا۔ اوہ دل
وچ کہندا-اس نوں ہزار ویرھا سمجھا چکا ساں کہ بلیاں دے نکّ منہ دی
گندی ہوا بڑی خطرناک ہندی ہے-منڈے نوں ایہناں نال نہ کھیڈن دیا کرے،
پر اس بے سمجھ تیویں نے اک نہ سنی۔ نہ جانیئیں بلونگڑے دا کوئی وال
منڈے دے اندر چلا گیا ہووے-منہ نال منہ لائی تاں میں اس نوں آپ
ویکھیا سی۔
بابو دینا ناتھ اج وقت توں پہلاں ہی دفتروں آ گیا۔ جگدیش
بخار نال بیصورت پیا سی۔ دینا ناتھ گھڑی مڑی عما دیوی نوں چھتھا
پینداتے اوہ وچاری سر نیواں پا لیندی۔
بخار دنوں دن بھیانک شکل پھڑدا گیا۔ اخیر دینا ناتھ نوں
دفتروں کجھ دناں دی چھٹی لینی پئی۔
(5)
سیال دیاں لمیاں راتاں اکھاں وچ تے دن نٹھو بھجی وچ
بتایا پورے تنّ ہفتے ہو گئے۔ پر جگدیش نے منجے دی سانجھ نہ چھڈی۔
عما دیوی جد اس نوں ویکھدی تاں اس دا دل رو اٹھدا جگدیش وچ ہن
بولن چالن دی وی سمرتھا نہیں سی۔ اسدے مگھدے بلھا نال بل جوڑی
عما دیوی کنا چر اتھرواں نال اسدا منہ دھودی رہندی تے اتھرو
جگدیش دے بلھا چوں آ رہے سیک نال گرم ہو جاندے۔
دین ناتھ تاں مانو پاگل ہی ہویا پھردا سی۔ اس نوں کجھ پتہ
نہیں سی لگدا کہ اینی چھیتی ایہہ کی بھانا ورت گیا ہے۔ اس نوں سہے چھڈّ
پہے دی پے گئی سی۔ جگدیش دے نال ہی عما دیوی دی جان وی، اس نوں خطرے
وچ دس رہی سی، جس نے اج کئیاں دناں توں انّ دا بھورا نہیں سی
چھوہیا۔ دینا ناتھ دی پھلواڑی پھلاں سنے مرجھا رہی سی۔
(6)
دہاں پتی پتنی لئی اج رات خاص طور 'تے ڈاڈھی ہی مصیبت دی
سی، جد کہ شام نوں ڈاکٹر جاندا ہویا اوہناں نوں کہہ گیا سی کہ اج
منڈے دا خاص خیال رکھنا-جے رات سکھ ساند دی لنگھ گئی تاں وڈے ویلے
سویرے ہی مینوں خبر کرنی۔
دہاں وہوٹی گبھرو نے بیٹھیاں تنّ پہر بتا دتے۔ دینا ناتھ
بتھیری کوشش کردا کہ جگدیش نوں لے لوے، پر عما دیوی اک منٹ لئی وی
اس نوں اپنی گود توں وکھ نہیں سی کرنا چاہندی۔ اوہ برابر اسدے
چہرے 'تے نظر ٹکائی بیٹھی رہی اتے اسے بیٹھک وچ اس نے رات توں پربھات
کر دتی۔ جگدیش نوں اکھ پٹیاں چوویں گھنٹے ہو گئے سن۔
جد اسے طرحاں بیٹھیاں اس دا لکّ آکڑ گیا تے لتاں سؤں
گئیاں، تاں عما دیوی نے پتی ول تکیا، پر اوہ ستا ہویا سی۔
اس نے جگدیش نوں منجے 'تے پا دتا تے آپ اٹھ کے کھڑی ہو گئی۔
اسے ویلے اس د کناں وچ کھٹ کھٹ دی آواز پئی، پر اس دا سارا
دھیان تاں جگدیش ول سی۔ جگدیش دیاں اکھاں اج انجھ ہی ڈراؤننیاں
جہیاں جاپدیا سن۔ اس کرکے اوہ برابر ایہناں ول تکّ رہی سی تے
اس دے نال ہی کئی طرحاں دے بھیڑے خیال آ آ کے اس دے دل نوں تڑپھا
رہے سن۔
کھلیاں کھلیاں اس دا دھیان ہور ودھیرے جگدیش ول کھچیا
گیا۔ جد اس نے دیکھیا کہ اوہ بڑی کوشش نال اکھاں کھولن دا یتن
کر رہا ہے تے اس دے بلھ وی کجھ فرق رہے سن۔
جھٹ پٹ منجے 'تے بیٹھ کے اس نے جگدیش نوں گود وچ لے لیا۔ اس
ویلے پھیر اس نوں باہروں آواز آئی، جس طرحاں کوئی بوہے نوں کھروچ رہا ہے۔
اس نے پھر وی اس پاسے دھیان نہ دتا، کیوں کہ جگدیش اس ویلے ادھ
کھلیاں اکھاں نال ماں ولّ تک رہا سی۔ نال ہی بلھا وچ کجھ کہہ رہا
سی، جس نوں اماں دیوی سمجھن دا یتن کر رہی سی۔
جگدیش نوں کئی دناں بعد اج اچانک اس طرحاں دی حرکت
کردا ویکھ کے اماں دیوی دے اندر اک خوشی دی لہر دوڑ گئی۔ پر جھٹ ہی
اک ہور ڈراؤنے خیال نے آ کے اس دا گلا گھٹّ لیا۔ اس نوں خیال
آ گیا کہ انتم گھڑیاں اتے روگی اکثر ایہو جہیاں حرکتاں کریاں
کردے ہن تے کجھ چیتن وی ہو جایا کردے ہن۔
اس نے جگدیش دے متھے 'تے ہتھ پھیردیاں سہم بھری آواز وچ
کیہا-''جگدیش! کیوں کاکا؟ کی کیہا ای؟ اچی بول کے.......''
اس دا واک اجے ختم وی نہیں سی ہویا کہ باہروں بڑی دھیمی
جہی آواز آئی،''میاؤ'' تے نال ہی اس نالوں وی دھیمی آواز وچ
جگدیش دے مونہوں نکلیاں-''بیبی بلونگڑا''۔ تے ہتھ دا اشارہ اس نے بوہے
ولّ کیتا۔
جس طرحاں کوئی ستا تربھک اٹھدا ہے، اس طرحاں اماں دیوی نوں اک
بھلی ہوئی یاد آ گئی تے اوہ بناں اک پل ٹھہرن دے بوہے ول نسی۔
اسنے بوہا کھولھیا۔ اک مریئل جیہا بلونگڑا-جس دا سریر
کیول ہڈیاں تے کھلڑی ماتر ہی سی-اگلے پنجیاں نال بوہے نوں کھروچ رہا
سی تے بوہا کھلدیا ہی دلیز ٹپن لئی زور لاؤن لگا۔
ادھر بلونگڑا دلیز ٹپن دی کوشش کر رہا سی اتے ادھر
جگدیش اٹھن دیاں اسپھل کوششاں کر رہا سی۔ پر دوہاں نوں ہور کھیچل
کرن دی لوڑ نہ پئی۔ دوجے پل ہی عما دیوی نے چکڑ مٹی نال لبڑیا
بلونگڑا لیا کے جگدیش دی چھاتی 'تے رکھ دتا۔
جگدیش دے چہرے 'تے اک انوکھی مسکراہٹ آئی تے اوہ کاہلے
ساہ لیندا ہویا عما دیوی ول تکّ کے بولیا-''بیبی بونگا-میا بونگا!''
اس ویلے دینا ناتھ دی وی اکھ کھل گئی سی تے اوہ اک سنہری
سپنے وانگ ایہہ سبھ کجھ ویکھ رہا سی۔ عما دیوی تاں خوشی نال دل چھاتیؤ
باہر نکل نکل پیندا سی۔ اس نے پتی ول اک بھیت بھری نظر نال
تکیا تے دینا ناتھ نے خوشی بھری شرمندگی نال سر نیواں پا لیا۔
بلونگڑا کی آیا، جگدیش لئی دھننتر وید آ گیا۔ ادھے
گھنٹے دے اندر اندر اوہ چنگی طرحاں ہلن جلن جوگا ہو گیا۔ اس ویلے
بلونگڑا اس دی چھاتی نال سی تے منہ اس دے منہ نال۔ دینا ناتھ حیران
ہویا۔ اوہناں دا ایہہ کوتک ویکھ رہا سی۔ بلونگڑے نوں جگدیش پاسوں
کھوہنا اگے نالوں بہت سکھالا کم سی-جد کہ نہ تاں جگدیش وچ ہی
اڑی کرن دی طاقت سی اتے نہ ہی بلونگڑا نہوندراں مارن جوگا سی، پر
دین ناتھ وچ اینی طاقت کتھے سی جو ایہناں دوہاں چری وچھنیاں روحاں نوں
نکھیڑ سکدا!
روز دے نیم انوسار اسنے جگدیش نوں جد تھرمامیٹر لا کے ویکھیاتاں
بخار-جہڑا راتی 104 توں وی اپر سی-اس ویلے نارمل ڈگری 'تے پجا
ہویا سی۔
اس ویلے نوکر آیا تے کہن لگا-''باؤ جی! ڈاکٹر ول
جاواں؟ کی کہاں اس نوں؟''
دینا ناتھ دے اتر دین توں پہلاں ہی عما دیوی مسکراؤندی ہوئی
نوکر نوں کہن لگی-''نہیں، ہن ڈاکٹر ول جان دی لوڑ نہیں -ساڈے گھر
'وڈا ڈاکٹر' آ گیا ہے۔''
